بررسي ارتباط چاقي و بيماري هاي پريودنتال در جمعيت ايراني در شهر گرگان در سال 1394

مقدمه: اخيراً شيوع چاقي به عنوان رايج ترين مشكل سلامت جامعه افزايش يافته است. چاقي يك عامل تهديدكننده سلامت و ريسك فاكتوري براي بيماري هايي همچون بيماري هاي قلبي‌عروقي، فشارخون و ديابت ‌نوع ‌II مي باشد. مطالعات اخير، بر وجود ارتباط ميان بيماري هاي پريودنتال و چاقي در جمعيت هاي گوناگون دلالت دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسي ارتباط ميان چاقي و پريودنتيت مزمن بود.مواد و روش ها: اين مطالعه بر روي ۳۶۷ فرد۲۰ تا ۵۰ ساله، كه براي بار اول به كلينيك دانشكده دندانپزشكي گلستان مراجعه كرده بودند، انجام شد. معاينات پريودنتال و اندازه‌گيري هاي جسماني بر روي تمام مراجعين انجام گرفت. وجود پريودنتيت در‌صورتي مثبت در نظر گرفته مي شد كه در يك يا بيش از يك دندان، يك يا بيش از يك سطح با عمق پروبينگ پاكت پريودنتال مساوي و يا بزرگتر از۴ ميليمتر به همراه از دست رفتن اتچمنت كلينيكي، مساوي و يا بيشتر از ۳ ميليمتر مشاهده مي شد. يافته‌ها: ۱۵۵ نفر(42/2 درصد مراجعين) مبتلا به پريودنتيت بودند. ۸۴ نفر از ايشان (52/2 درصد مراجعين) داراي اضافه وزن يا چاقي بودند. با افزايش مقادير شاخص‌توده‌ بدني در افراد بيش‌وزن و چاق، ريسك پريودنتيت به طرز چشمگيري افزايش مي‌يافت (سطح اطمينان ۹۵ درصد (CI): 1/3،2/2 و نسبت شانس (OR): 1/9 بدون در نظر گرفتن دو عامل سن و جنس، ارتباط معناداري ميان افزايش مقادير محيط دور كمرسطح اطمينان ۹۵ درصد (CI): 3/4، 0.8 و نسبت شانس (OR): 1/6 و نسبت محيط دور كمر به باسن سطح اطمينان ۹۵ درصد (CI): 1/2، 0.3 و نسبت شانس (OR): 0.6 با افزايش ريسك پريودنتيت يافت نشـد.نتيجه‌گيري: در جمعيت مورد مطالعه ما، افزايش مقادير شاخص توده بدني با شيوع پريودنتيت رابطه مستقيم داشت، درحاليكه هيچ شواهدي مبني بر ارتباط ميان مقادير بالاي نسبت محيط دور كمر به باسن و افزايش ريسك پريودنتيت يافت نشد.