بررسي ارتباط بين سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامتي و انگيزش پيشرفت در دانشجويان پرستاري

پيش‌زمينه و هدف: دانشجويان پرستاري، به‌عنوان پرستاران آينده، نقش عمده‌اي در ارتقاء سلامت جامعه دارند. آن‌ها با اتخاذ سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامتي مي‌توانند بر رفتارهاي سلامتي و انگيزش پيشرفت، نه‌تنها در زندگي شخصي خود، بلكه در رفتارها و سبك زندگي افراد ديگر نيز تأثير بگذارند. هدف از انجام اين پژوهش، تعيين ارتباط بين سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت و انگيزش پيشرفت در دانشجويان پرستاري بود. مواد و روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي – مقطعي مي‌باشد كه بر روي ۱۶۴ نفر از دانشجويان پرستاري شاغل به تحصيل در دانشگاه آزاد اسلامي واحد يزد در سال ۱۴۰۰ انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي مشخصات دموگرافيك، سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت Walker و انگيزه پيشرفت Hermans گردآوري گرديد. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 19 با استفاده از روش‌هاي آماري توصيفي و استنباطي تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين نمره سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت دانشجويان پرستاري 127/35±20/92 و ميانگين نمره انگيزش پيشرفت78/70±6/42 به دست آمد. در بين زيرگروه‌هاي سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت، بالاترين ميانگين مربوط به بعد خودشكوفايي و پايين‌ترين ميانگين مربوط به بعد ورزش بود. همچنين سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت دانشجويان و ابعاد خودشكوفايي و بين فردي با انگيزش پيشرفت رابطه مستقيم و معناداري داشت (0.05 P). نتيجه‌گيري: ميانگين نمره سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پرستاري در حد سطح متوسط بود و بين سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت با انگيزش پيشرفت ارتباط وجود داشت. به بياني ديگر هر چه سبك زندگي بهتر، انگيزش پيشرفت بالاتر بود. بنابراين مي‌توان با برنامه‌ريزي در راستاي بهبود سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت دانشجويان، انگيزش پيشرفت آنان را افزايش داد.