خشونت كلامي و فيزيكي عليه پرسنل مامايي در بيمارستان‌هاي دولتي شهر تهران درسال 1400

پيش‌زمينه و هدف: شناخت خشونت در محل كار به‌خصوص در مراكز مامايي يكي از مشكلات جدي در سطح جهان است. بنابراين فراهم نمودن اطلاعات زمينه‌اي لازم براي برنامه ريزي و سياست گذاري مناسب لازم است. اين پژوهش باهدف تعيين ميزان خشونت كلامي و فيزيكي در بيمارستان‌هاي دولتي ارائه دهنده خدمات مامايي شهر تهران در سال 1400 انجام شد. مواد و روش كار: مطالعه مقطعي حاضر بر روي 370 ماماي شاغل در بيمارستان‌هاي دولتي از اسفند 1399 تا مرداد سال 1400 در شهر تهران انجام گرفت. پس از نمونه‌گيري 2 مرحله‌اي خوشه‌اي در انتخاب بيمارستان‌ها در نهايت 10 بيمارستان دولتي داراي بخش زنان و زايمان وارد مطالعه شدند و ماماهاي شاغل در بخش‌هاي زنان و زايمان به‌صورت در دسترس و بر اساس معيارهاي ورود وارد مطالعه شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه خشونت در محل كار رحماني و همكاران كه پايايي آن در اين مطالعه نيز بررسي و تأييد شد، جمع‌آوري گرديد. تجزيه و تحليل آماري داده‌ها با استفاده از نسخه 22 نرم‌افزار SPSS و آزمون تي مستقل انجام شد. يافته‌ها: در كل 41.4 درصد از ماماها خشونت كلامي و 7.3 درصد خشونت فيزيكي را طي 12 ماه گذشته در محل كار خود گزارش كردند. خشونت اعمال شده، بيشتر از سوي بيماران و بعد همراهان آن‌ها به ترتيب (70.4 درصد) و (52.9 درصد) بود. بحث و نتيجه‌گيري: خشونت كلامي غالب‌ترين خشونتي است كه توسط بيماران و همراهان آن‌ها در محل كار مامايي انجام مي‌شود. بنابراين، برقراري سيستم رسمي گزارش دهي خشونت و آموزش راهكارهاي مقابله با خشونت شغلي از سوي مديران ضروري است.