بررسي فراواني خشونت عليه پرستاران و عوامل مؤثر بر آن در بيمارستان‌هاي شهرستان آبادان

پيش‌زمينه و هدف: مواجهه با خشونت در محيط كار به‌عنوان عامل خطر تهديد كننده سلامتي كاركنان محسوب مي‌شود. پرستاران نيز به دليل حضور و فعاليت در مراكز درماني و ارتباط مستقيم با بيماران و همچنين قرار گرفتن در معرض تنش‌هاي متعدد در معرض انواع خشونت قرار دارند. لذا اين مطالعه باهدف تعيين فراواني ﺧﺸﻮﻧﺖ عليه ﭘﺮﺳﺘﺎران و ﻋﻮاﻣﻞ مؤثر بر آن در پرسنل شاغل در بيمارستان‌هاي شهرستان آبادان صورت گرفته است. مواد و روش كار: اين مطالعه يك تحقيق توصيفي-مقطعي بود كه جامعه آن را كليه 489 پرسنل پرستاري كه در طي انجام پژوهش در بيمارستان‌هاي شهر آبادان مشغول به كار بودند، تشكيل مي‌داد. در اين مطالعه نمونه پژوهش همان جامعه بود كه به‌صورت سرشماري موردمطالعه قرار گرفت. ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل دو پرسشنامه جمعيت شناختي و پرسشنامه خشونت محل كار در بخش سلامت بود. پس از تكميل و جمع‌آوري پرسشنامه‌ها، تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS صورت گرفت. در تحليل از آمار توصيفي و آزمون‌هاي تي و كاي دو در آمار استنباطي استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سن شركت‌كنندگان 8.3 ± 30.8 سال و ميانگين سابقه كار افراد 8.33 ± 12.77 بودند. اكثر افراد موردپژوهش (77 درصد) زن بودند. 52 درصد از پرستاران خشونت كلامي، 15.6 خشونت نژادي (قوميتي) و 12 درصد خشونت فيزيكي را تجربه كرده بودند. همراهان بيماران بيشترين ايجادكننده خشونت فيزيكي (80.6 درصد) و خشونت كلامي (57.1 درصد) بوده‌اند. مشخصات جمعيت شناختي شامل سن، جنسيت، سابقه كاري و سطح تحصيلات با خشونت كلامي و فيزيكي ارتباط معني‌دار داشتند. در اين مطالعه بر طبق نظر پرسنل پرستاري، در اكثريت مواقع نبودن امكانات امنيتي، فقدان وجود قوانين و مقررات بازدارنده و كمبود آگاهي مردم نسبت به وظايف پرستار از عوامل ايجادكننده خشونت در محل كار بود. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه شايع‌ترين خشونت‌هاي عليه پرسنل پرستاري، نوع كلامي بوده و همراهان بيمار در اين موارد اصلي‌ترين عاملان خشونت بودند. به نظر مي‌رسد كه كنترل مناسب‌تر بيماران و همراهان بيمار، آموزش پرسنل نگهباني بيمارستان‌ها و افزايش آگاهي مردم نسبت وظايف پرسنل پرستاري مي‌تواند سبب كاهش خشونت محل كار گردد.