اثربخشي طرح واره درماني گروهي بر سلامت اجتماعي و سرسختي روان‌شناختي پرستاران بيمارستان افضلي‌پور كرمان

پيش‌زمينه و هدف: افزايش راهبردهاي روانشناسي مثبت نظير مثبت‌نگري، سلامت اجتماعي، سرسختي و انعطاف‌پذيري در پرستاران مي‌تواند به سلامت آنان و جامعه كمك كند. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر سلامت اجتماعي و سرسختي روان‌شناختي پرستاران شاغل در بيمارستان افضلي پور كرمان بود. مواد و روش‌كار: پژوهش حاضر نيمه‌تجربي از نوع پيش‌آزمون_پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان افضلي پور كرمان در سال 1400 تشكيل دادند. جامعه مورد مطالعه اين پژوهش شامل 30 نفر از جامعه مذكور بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب گرديدند و به كمك شيوه تصادفي ساده، در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گماشته شدند. گروه آزمايش تحت 10 جلسه طرحواره درماني قرار گرفتند، اما در مورد گروه كنترل اقدامي انجام نشد. پرسشنامه‌هاي سلامت اجتماعي كييز (1988) و سرسختي روان‌شناختي كوباسا (1979) در مورد آن‌ها اجرا شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با آزمون‌هاي توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و تحليل كوواريانس و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌داري در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در مرحله پس‌آزمون بين دو گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري مشاهده شد (0.01 p)، در متغير سلامت اجتماعي، ميانگين گروه آزمايش در پس‌آزمون (59.52) تفاوت معناداري را با ميانگين گروه كنترل (48.71) و در متغير سرسختي روان‌شناختي ميانگين گروه آزمايش در پس‌آزمون (49.13) تفاوت معناداري را با ميانگين گروه كنترل (40.27) نشان داد كه حاكي از اثرگذاري طرحواره درماني گروهي بر سلامت اجتماعي و سرسختي روان‌شناختي مي‌باشد. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از اهميت طرحواره درماني گروهي بر سلامت اجتماعي و سرسختي روان‌شناختي پرستاران بود. بنابراين پيشنهاد مي‌شود مشاوران و درمانگران براي كاهش مشكلات روان‌شناختي پرستاران از طرحواره‌درماني گروهي استفاده كنند.