سازكارهاي آنزيمي ضداكسايشي در برخي پايه‌هاي بذري و همگروه تجاري گلابي در واكنش به تنش كسر آبياري

تحمل به تنش كسرآبياري و سازكارهاي مرتبط با آن از خصوصيات مهم در پايه‌هاي بذري و همگروه گلابي مي باشد كه تعيين كننده ميزان موفقيت استفاده از اين پايه ها در سطح تجاري است. بر اين اساس، در پژوهش حاضر به موازات بررسي تحمل پايه‌هاي بذري درگزي و Bunge Pyrus betulifolia و پايه‌هاي همگروه پيرودوارف، OH×F69 و OH×F87 به تنش كسر آبياري، برخي از سازكارهاي آنزيمي ضداكسايشي آنها در واكنش به اين تنش در شرايط گلخانه اي در سال 1397 در گلخانه پژوهشكده ميوه‌هاي معتدله و سردسيري، موسسه تحقيقات علوم باغباني دركرج بررسي و مقايسه شد. تنش كسر آبياري در سه سطح بدون تنش، تنش ملايم و نسبتاً شديد به صورت آبياري در 100، 75 و 50 درصد ظرفيت مزرعه در شرايط گلخانه‌اي طي 60 روز اعمال شد. ارتفاع پايه، توليد گونه فعال اكسيژن پراكسيدهيدروژن (H2O2) و در پي آن نشت يوني و فعاليت سه آنزيم سوپراكسيد ديسموتاز (SOD)، كاتالاز (CAT) و آسكوربات پراكسيداز (POX) در دو مرحله 30 و 60 روز از آغاز تنش، در پايه‌ها انازه گيري و بررسي شد. نتايج بيانگر تحمل بيشتر پايه پيرودوارف به تنش كسر آبياري حتي در شرايط تنش 50 درصد ظرفيت مزرعه در مقايسه با ديگر پايه‌ها بود. توليد پراكسيدهيدروژن در بافت تازه بين23.7 ميكرومول در گرم در پايه OH×F87 تا 32.5 ميكرومول در گرم در پايه Bunge P. betulifolia متفاوت بود. با افزايش شدت و مدت تنش، توليد پراكسيد هيدروژن در بافت تازه به مقادير حداكثري 81.3 ميكرومول در گرم افزايش يافت كه با نشت يوني همبستگي معني‌دار(r = 0.734**) در سطح احتمال يك درصد داشت. همچنين ضرايب همبستگي حاصل، مويد ترتيب افزايش فعاليت آنزيم سوپراكسيد ديسموتاز و سپس كاتالاز در پاسخ به افزايش شدت تنش كسر آبياري در پايه‌ها بود. بر اساس نتايج اين پژوهش، بخشي از سازكار تحمل به تنش كسر آبياري در پايه‌هاي گلابي از طريق تبديل سوپراكسيد به پراكسيدهيدروژن و سپس جلوگيري از تجمع آن مي باشد.