يكپارچگي فضايي در بازآفريني بافت‌هاي فرسوده مطالعه موردي: شهر تهران

توسعه شهرنشيني، پيامدهاي ناگواري را براي سكونتگاه‌ها در پي داشته است. هسته‌هاي قديمي شهرها از آن پس در فرايند پالايش جمعيت و فعاليت، دچار فرسودگي شده‌اند و مداخلات بهسازي، بازسازي و نوسازي را با غلبه بعد كالبدي و رويه غير مشاركتي تجربه كرده‌اند. در قرن بيستم، رويكرد بازآفريني با راه‌حل‌ جامع‌نگر و با تأكيد بر رويه مشاركتي براي حل مشكلات بافت‌هاي فرسوده شهري مطرح شد. در كنار نقاط قوت رويكرد بازآفريني، نقاط ضعفي نيز وجود دارد كه مهم‌ترين آن، عدم توجه به يكپارچگي فضايي است. هدف اين مقاله، بررسي جايگاه يكپارچگي فضايي در بازآفريني بافت‌هاي فرسوده شهري تهران است. داده‌هاي اين تحقيق، كيفي و كمي بوده و به روش كتابخانه‌اي و ميداني جمع‌آوري شده است. جامعه‌ آماري اين تحقيق را كارشناسان برنامه‌ريزي شهر تهران تشكيل مي‌دهند. تكنيك مورد استفاده در اين راستا دلفي مي‌باشد. اطلاعات به دست آمده، با استفاده از روش تحليل تم و تكنيك تاپسيس تحليل ‌شده‌اند. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه برنامه‌هاي بازآفريني مناطق شهري تهران اجرا نشده و در حد سند باقي مانده و اقداماتي كه با عنوان بازآفريني اجراشده‌اند فقط در حد بهسازي و بازسازي و نوسازي مي‌باشند. همچنين، در اين اسناد، به پيوند فضايي محدوده‌هاي هدف بازآفريني، توجه نشده است.