فراتحليل مؤلفه‌هاي مؤثر بر مكان‌ سازي فضاهاي دانش و نوآوري معاصر

با عملي شدن ايده‌ فضاهاي دانش و نوآوري معاصر، به مثابه‌ محرك رشد اقتصادي و توسعه‌ بلندمدت شهرها و مناطق، اين ايده با انتقاداتي به‌ويژه به دليل انطباق با ساختارهاي سرمايه‌داري مواجه بوده است.  كه جذابيت زيست و كار و تفريح در اين فضاها صرفاً با در نظر گرفتن نيازمندي‌هاي اقشار خلاق با نگاهي سوداگرانه و با قرباني كردن بسياري از شاخص‌هاي اولاً كيفي و دوم زمينه‌مند همراه مي‌شود. بنابراين اين نواحي نوظهور، در عين روبه‌رو شدن با اقبال جهاني، با چالش‌هايي دست‌وپنجه نرم مي‌كنند كه يكي از آن‌ها كيفيت پايين مكان‌ها در محله‌هاي حامل فضاهاي دانش و نوآوري معاصر است. بنابراين، هدف پژوهش حاضر دستيابي به مؤلفه‌هاي كيفي سازوكارهاي مكان‌سازي و سياست‌گذاري شهري فضاهاي دانش و نوآوري معاصر و توسعه‌ چارچوب‌ مفهومي موجود در پي انتقادات وارد در اين زمينه است. روش تحقيق تحليل محتواي كيفي و كمّي داده‌هاي اسنادي مرتبط و پاسخ به چيستي مؤلفه‌هاي مكان‌سازي با استفاده از فراتحليل كلاسيك منابع فارسي و انگليسي شامل مقالات علمي‌ـ پژوهشي و پايان‌نامه‌ها و كتب و گزارش‌ها بدون اعمال محدوديت و سپس كدگذاري و شمارش فراواني واحدهاي تحليل ب بوده است. در نهايت حاصل فراتحليل منابع 21 برچسب مفهومي براي مكان‌سازي فضاهاي دانش و نوآوري معاصر در قالب 4 بُعد ويژگي، فرم، عملكرد، تصوير  طبقه‌بندي شده است. در نتيجه، چنين به نظر مي‌رسد كه توجه به الزامات مكان‌سازي فضاهاي مربوطه از جمله دسترسي‌پذيري، مشاركت، سرمايه‌گذاري، پذيرش، سرزندگي اجتماعي، پويايي در فعاليت‌ها، و اختلاط مي‌تواند موجب كيفيت هر چه بيشتر فضاهاي دانش و نوآوري در عصر حاضر باشد.