ارائه الگوي بهينه شهر هوشمند از منظر توسعه پايدار شهري (مطالعه موردي: شهر ري)

پيشرفت هوشمندسازي شهرها از يك سو و الزامات پايداري شهري زمينه را براي گذار به سوي شهر هوشمند پايدار فراهم كرده است. مطالعه‌ حاضر با هدف ارائه‌ الگوي بهينه‌ شهر هوشمند از منظر توسعه‌ پايدار شهري انجام شد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش و بازه‌ زماني گردآوري داده‌ها يك پژوهش پيمايشي‌ـ مقطعي است. جامعه‌ آماري شامل مديران و كارشناسان مديريت شهري است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 384 نفر برآورد شد و نمونه‌گيري با روش تصادفي ساده انجام گرفت. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه بود كه با روش روايي سازه، روايي همگرا، و روايي واگرا اعتبارسنجي شد. با استفاده از آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي نيز قابليت اعتماد پرسشنامه‌ مطلوب ارزيابي شد. براي اعتبارسنجي الگوي شهر هوشمند از منظر توسعه‌ پايدار شهري از روش حداقل مربعات جزئي و نرم‌افزار Smart PLS استفاده شد. بر اساس نتايج به‌دست‌آمده زيرساخت‌هاي شهري هوشمند و حكمروايي هوشمند دو عنصر زيربنايي الگو هستند كه بيشترين تأثير را در ايجاد شهر هوشمند مبتني بر توسعه‌ پايدار دارند. به همين ترتيب از ميزان تأثيرگذاري در سطوح بعد كاسته مي‌شود و متغيرهاي هم‌سطح دارايتعامل متقابل با هم هستند. اين عوامل با تأثير بر هوشمندسازي حمل‌ونقل و تجارت‌هاي هوشمند مبتني بر فناوري به اقتصاد هوشمند و محيط زيست هوشمند كمك مي‌كنند. در ادامه از طريق سازه‌هاي هوشمند و مردم هوشمند مي‌توان به توسعه‌ پايدار شهري دست يافت. توسعه‌ پايدار شهري به هوشمندسازي شهر ختم شود.