نقد بوطيقاجتماعي گذرگاه‌هاي ايران در سفرنامه ي فرانسوي ايران، كلده و شوش اثر ژن ديولافوآ

قرن نوزدهم، در پي پيشرفت‌هاي صنعتي در حوزه‌ حمل‌ونقل، سيروسياحت اروپائيان را به سرزمين‌هاي شرقي تسهيل نمود. در اين‌ميان، ژن ديولافوآ، بانوي سياح فرانسوي كه با جامه‌ مردانه‌اش همسو با جامعه‌ مردسالار زمانش گرديده بود، از محدوده‌ بازنمودهاي اجتماعي پيشين خود گذر كرده و سفر دشواري را به همراه همسرش به ايران عصر ناصري آغاز مي‌كند. در اين‌راستا، نقد بوطيقاجتماعي(سوسيوپوئتيك)، به منظور بررسي بازنمودهاي اجتماعي به عنوان عناصر پوياي آفرينش ادبي، براي نخستين بار در ايران معرفي مي‌شود كه به دليل ماهيت بينارشته‌اي خود در حوزه‌ ادبيات تطبيقي قرار مي‌گيرد. از اين‌رو، با بهره‌گيري از نقد حاضر، بازنمودهاي اجتماعي ديولافوآ از گذرگاه‌هاي ايران و تأثير بازنمودهاي اجتماعي پيشين او بر نگارش سفرنامه‌ ايران، كلده و شوش مورد بررسي قرار گرفته است. درواقع، گذرگاه را مي‌توان به مثابه‌ محيط اجتماعي و عاملي در نوسان دانست. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي‌دهند كه گذرگاه‌ها نزد ژن ديولافوآ، بستر ايجاد مفاهيم متضادي نظير ياس و اميد در وصف ظلمت و روشنايي هستند كه زندگي او را از يكنواختي پيش از سفرش دور مي‌سازند.