آموزش مجازي و مسئله‌ جامعه‌پذيري دانش‌آموزان در همه‌گيري كويد-19: ضرورت سياستگذاري دوران پساكرونا

يكي از كاركرد‌‌هاي مهم آموزش و پرورش جامعه‌پذيري دانش‌آموزان است كه عمدتاً تا قبل از همه‌گيري كويد-19 در محيط مدرسه انجام مي‌شد. با شيوع همه‌گيري و آموزش مجازي، جامعه‌‌پذيري دانش‌آموزان با شرايط جديدي روبه‌رو شد. هدف مطالعه حاضر، شناسايي كيفيت جامعه‌پذيري دانش‌آموزان در همه‌گيري كويد-19 است. پژوهش حاضر با استفاده از روش كيفي و با رويكرد تحليل مضمون در سال 1400 و در مدارس دولتي شهر طبس، به تبيين پديده مدنظر پرداخته است. داده‌ها با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند و به شيوه‌ مصاحبه نيمه‌ساختاريافته با والدين (14 نفر)، دانش‌آموزان (16 نفر) و معلمان (6 نفر) جمع‌آوري شد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه در همه‌گيري اقتدار مدرسه در موضوع جامعه‌پذيري به حداقل ممكن رسيده است. به‌‌رغم انتظارات از مدرسه در موضوع جامعه‌پذيري دانش‌آموزان، با توجه به مجازي شدن آموزش، رسانه به ابزار قدرتمند جامعه‌پذيري تبديل شده است. مضامين برساخت‌شده مرتبط با مسئله‌مندي جامعه‌پذيري عبارت‌اند از: غيررسمي شدن مناسك آموزش، كاهش اقتدار معلم، آسيب‌هاي فضاي مجازي، ضعف نظارت و تعارض‌هاي چندوجهي. مدل مفهومي، مدرسه‌زدايي ناخواسته در موضوع جامعه‌پذيري است. توجه به تغييرات اجتماعي و فرهنگي در عصر پساكرونا و ضرورت‌هاي آموزشي مرتبط، ضرورت سياست‌گذارانه جدي در وزارت آموزش و پرورش است. افزون بر آن، طراحي نرم‌‌افزارهاي آموزشي برتر در كنار به‌روزرساني سواد رسانه‌اي معلمان، به‌عنوان اولويت آموزش و پرورش پيشنهاد مي‌شود. توجه به تغييرات وسيع و عميق اجتماعي در كشور، ضرورت جدي براي سياست‌گذاران آموزش و پرورش است.