مطالعۀ عوامل مؤثر بر بيگانگي شغلي: فراتحليل پژوهش‌هاي بازه زماني 1383 الي 1400

بيگانگي شغلي به معني انفصال، جدايي، بي‌علاقگي و اشتياق نداشتن فرد به انجام يك شغل يا وظيفه سازماني است. در جامعه امروزه بيگانگي شغلي در حال افزايش است. هدف اصلي اين پژوهش، مطالعه عوامل مؤثر بر بيگانگي شغلي بود. روش تحقيق از نوع فراتحليل-كمي و با پرسشنامه معكوس در بازه زماني 1383 تا 1400 بود. جامعه آماري، 45 پژوهش بود كه 37 تحقيق با رعايت ملاك‌هاي ورود و خروج و با رعايت اعتبار و روايي انتخاب شدند. نتايج نشان مي‌دهد، بين عوامل زمينه‌اي (ميزان تحصيلات = 0.354، درآمد = 0.266، پايگاه اجتماعي-اقتصادي = 0.357، افزايش سابقه خدمت = 0.339، سن = 0.161)، اجتماعي (اعتماد اجتماعي = 0.292، مشاركت اجتماعي = 0.181، حمايت اجتماعي = 0.345، انسجام اجتماعي = 0.280، عدالت سازماني = 0.269، رهبري تحول‌آفرين = 0.385، تعلق سازماني = 0.429، فرهنگ ‌سازماني = 0.335)، شغلي (امنيت شغلي = 0.277، رضايت شغلي = 0.380، ارتقاي شغلي = 0.251، استرس شغلي = 0.217) و عوامل فرهنگي (افزايش آگاهي و دانش علمي = 0.273، باورهاي ديني = 0.352، اخلاق كار اسلامي = 0.183) با بيگانگي شغلي رابطه معنا‌داري وجود دارد.