مطالعۀ تعيين‌كننده‌هاي اجتماعي رضايت از زندگي در بين شهروندان

هدف مقاله حاضر بررسي تعيين‌كننده‌هاي اجتماعي رضايت از زندگي شهروندان 18 سال و بيشتر شهرستان خوي بود. روش تحقيق، پيمايشي و ابزار جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه بود. جامعه آماري تمام شهروندان بيشتر از 18 سال شهرستان خوي بود كه حجم نمونه طبق فرمول كوكران 398 نفر برآورد شد. براي تبيين مسئله از ديدگاه‌هاي روان‌شناسي، روان‌شناسي اجتماعي و جامعه‌شناسي و براي تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS استفاده شد. براي سنجش متغيرها از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. آنومي در پنج بعد و احساس امنيت در سه بعد بررسي شد. براساس يافته‌هاي توصيفي تحقيق، ميانگين رضايت از زندگي شهروندان برابر با 50/94 (بين 20-84)، آنومي برابر با 74/37 (بين 32-152)، امنيت اجتماعي برابر با 66/14 (بين 25-111) و اميد به آينده برابر با 43/34 (بين 15-59) است. طبق يافته‌هاي استنباطي، بين آنومي و ميزان رضايت از زندگي (0/623-=r) رابطه منفي و بين اميد به آينده (0/645=r) و امنيت اجتماعي (0/676=r) با ميزان رضايت از زندگي رابطه مثبت و معنا‌داري وجود دارد. در بين ابعاد آنومي، آنومي سياسي و در بين ابعاد احساس امنيت، امنيت رواني داراي بيشترين شدت رابطه با رضايت از زندگي بودند. نتايج رگرسيون نشان داد، متغيرهاي اميد به آينده، امنيت اجتماعي و آنومي 0.692 درصد از واريانس رضايت از زندگي را تبيين مي‌كنند. نتيجه تحليل مسير حاكي از آن است كه متغير آنومي با ضريب تأثير 0/617 مهم‌ترين و قوي‌ترين پيش‌بيني كننده تغييرات رضايت از زندگي است. اين امر نشان مي‌دهد كه شرايط آنوميك در جامعه در ابعاد مختلف آن مي‌تواند رضايت شهروندان از شرايط زندگي‌شان و به‌طبع احساس امنيت و اميد به آينده آنان را در جامعه متأثر كند.