بهينه‌سازي سبد سهام با سنجه‌هاي مبتني بر ارزش در معرض ريسك و محدوديت تعداد سهام با استفاده از الگوريتم فراابتكاري دسته‌هاي ميگو (مطالعه موردي: بورس اوراق بهادار تهران)

همواره يكي از اساسي‌ترين مسائل در تصميمات سرمايه‌گذاري و بهينه‌سازي سبد سهام انتخاب يك سنجه مناسب براي بررسي ريسك و كاهش آن بوده است. در اين مطالعه، به بررسي عملكرد الگوريتم دسته‌هاي ميگو در بهينه‌سازي مدل‌هاي ميانگين-ارزش در معرض ريسك و ميانگين-ارزش در معرض ريسك شرطي با در نظر گرفتن محدوديت تعداد سهام براي 35 شركت فعال در بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده‌است. براي آموزش الگوريتم از روش پنجره غلتان در دوره‌هاي 1390 تا 1397 و 1391 تا 1398 استفاده شده­است. همچنين نسبت شارپ و نسبت شارپ شرطي سبد‌هاي حاصله مقايسه‌شده و معناداري تفاوت مدل‌ها با آزمون ويلكاكسون ارزيابي شده است. يافته‌ها حاكي از آن است كه بيشترين مقدار بازده با اختلاف كمي متعلق به مدل با سنجه ارزش در معرض ريسك شرطي مي‌باشد. ليكن در هر دو روش، سبدهاي متشكل از 5 سهم داراي عملكرد بهتري مي‌باشند. با توجه به بررسي‌هاي صورت‌گرفته در ميان خروجي‌‌ها و مقايسات ميان رده‌اي، اين نتيجه حاصل گرديد كه بين عملكرد مدل‌هاي بهينه‌سازي مبتني بر سنجه‌ي ارزش در معرض ريسك و ارزش در معرض ريسك شرطي تفاوت معناداري وجود ندارد. همچنين محدوديت كارديناليتي عملكرد مدل را بهبود مي‌بخشد و سبد با تعداد سهام كمتر بازدهي بهتري از خود نشان مي‌دهد.