بررسي رابطه بين ارزش افزوده زيربخش‌هاي كشاورزي و نابرابري درآمدي در مناطق روستايي ايران

نابرابري درآمدي يكي از مهم‌ترين مسائلي است كه به سبب تأثير آن بر جنبه‌هاي مختلف رفاه اقتصادي، تأمين امنيت غذايي و مسائلي كه متعاقبا ايجاد خواهد شد مورد توجه جدي سياستگذاران اقتصادي است. بنابراين هدف اين تحقيق با توجه به اثرات متفاوتي كه افزايش ارزش افزوده زيربخش‌هاي كشاورزي بر توزيع درآمد دارند، بررسي رابطه‌ي بين افزايش ارزش افزوده زيربخش‌هاي كشاورزي و نابرابري درآمد است. براي اين منظور از رهيافت ميانگين گروه‌هاي تلفيق شده (PMG) براي دوره زماني 1384-1393استفاده شده‌است. نتايج نشان مي‌دهد كه اثرات افزايش ارزش افزوده بخش كشاورزي بر نابرابري درآمدي منفي است و در سطح زيربخش‌ها، در بلندمدت، كوتاه‌مدت و در مقاطع (استان‌ها) نتايج متفاوتي به دست مي‌آيد.بدين ترتيب آنچه كه مي‌توان از اين نوع تحليل‌ها نتيجه‌گيري نمود اين است كه اكيدا سياست‌گذاري كلان براي همه‌ي زيربخش‌ها و همه‌ي استان‌هاي كشور به سبب تمايزاتي كه دارند نمي‌تواند نتايج مشابه‌اي به دست دهد. بنابراين پيشنهاد مي‌گردد نگاه كلان‌بخشي نسبت به بخش كشاورزي تغيير نمايد و نگاه كلان‌زيربخشي جايگزين آن شود. در ادامه نيز سياست‌هاي توسعه‌اي متناسب با هر استان و بسته به ماهيت زيربخش‌هاي هر استان مورد توجه قرار گيرد.