بررسي مقايسه‌اي اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان مبتني بر شفقت بر كيفيت خواب و هموگلوبين گليكوزيله در بيماران ديابتي

مقدمه: بيماري ديابت يكي از مشكلات مزمن پزشكي با  گسترش بسيار سريع  در جهان است. در سال 2045 پيش‌بيني مي‌شود تعداد بيماران مبتلا به ديابت  به 693 ميليون نفر برسد. ديابت به علت ايجاد عوارض ديررس و خطرناك و شيوع گسترده روزبه‌روز توجه بيشتري را به خود معطوف مي‌دارد. هدف از پژوهش حاضر مقايسه تأثير درمان شناختي رفتاري و درمان متمركز بر شفقت بر هموگلوبين گليكوزيله و كيفيت خواب در بيماران ديابتي بود.روش كار :مطالعه حاضر يك طرح نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل بود.جامعه آماري شامل كليه بيماران مبتلا به ديابت نوع دو  عضو انجمن ديابت همدان در سال 1400 بودند كه از ميان آنها  48 نفر بر اساس معيارهاي ورودي پژوهش به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و در سه گروه  مساوي به روش تصادفي ساده  و به كمك قرعه كشي  قرار گرفتند.جهت جمع آوري داده ها از آزمايش خون وريدي براي ارزيابي هموگلوبين گليكوزيله و از پرسشنامه كيفيت خواب پيترزبورگ (1989)استفاده شد.در گروه اول درمان شناختي رفتاري و در گروه دوم درمان مبتني بر شفقت جرا شد و گروه سوم گروه كنترل بود جلسات درماني به مدت 90 دقيقه هر هفته يك جلسه اجرا شد.براي تحليل داده ها از روش تحليل كواريانس چند متغيري استفاده شد.يافته ها:تحليل آماري نشان داد كه كه درمان مبتني بر شفقت بيشتر از درمان شناختي رفتاري بر كاهش هموگلوبين گليكوزيله  (F= 3.13, p 0.05) و افزايش كيفيت خواب  (F= 5.8, p 0.01) بيماران ديابتي موثر است.نتيجه گيري :تاثير درمان مبتني بر شفقت بركاهش هموگلوبين گليكوزيله و افزايش كيفيت خواب بيشتر از درمان شناختي رفتاري است. مراقبان درماني مي‌توانند از نتايج اين پژوهش به‌عنوان چشم‌اندازي جديد در جهت ارتقاي شاخص‌هاي سلامتي بيماران استفاده نمايند.