نقش تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي، ذهني‌سازي و ناگويي هيجاني در پيش‌بيني افسردگي و افكار خودكشي در زنان مبتلا به تروما خيانت زناشويي

مقدمه: خيانت در سال‌هاي اخير تبديل به يكي از مشكل‌زاترين و آسيب‌زاترين تعارضات زناشويي شده است. به علاوه اين پديده مشكلات روان‌شناختي گوناگوني را با خود به همراه دارد؛ از اين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي، ذهني‌سازي و ناگويي هيجاني در پيش‌بيني افسردگي و افكار خودكشي در زنان مبتلا به تروما خيانت زناشويي انجام شد.روش‌كار: روش اين پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه زنان مبتلا به تروما خيانت زناشويي شهر تهران در سال 1401 بودند. به اين منظور تعداد 220 نفر از اين افراد به روش نمونه‏گيري در دسترس انتخاب شدند و به فرم كوتاه پرسشنامه تروماي كودكي برنشتاين و همكاران (2003)، پرسشنامه ذهني سازي كاركرد تأملي فوناگي و همكاران (2016)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (1994)، سياهه تجديدنظر شده افسردگي بك (1996) و مقياس افكار خودكشي بك (1991) پاسخ دادند. داده‏هاي جمع آوري شده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه در نرم افزار SPSS-24 تحليل شدند.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين تجارب آسيب زاي دوران كودكي، ذهني سازي (مولفه عدم اطمينان) و ناگويي هيجاني با افسردگي و افكار خودكشي رابطه مثبت و معناداري وجود دارد(0/01 P). همچنين بين ذهني‌سازي (مولفه اطمينان) با افسردگي و افكار خودكشي رابطه منفي و معناداري وجود دارد(0/01 P). نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نيز آشكار كرد كه 76/9 درصد واريانس افسردگي و 55/2 درصد از واريانس افكار خودكشي به وسيله تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي، ذهني‌سازي و ناگويي هيجاني ‏تبيين مي‏شود.نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج، مي توان از مداخلات ذهني‌سازي، ناگويي هيجاني و آموزش مبتني بر درمان تروماي كودكي در بزرگسالي جهت كاهش علائم افسردگي و افكار خودكشي در زنان مبتلا به خيانت زناشويي استفاده كرد.