واكاوي تجربه دختران جوان از مزاحمت هاي مردان در اماكن عمومي

يكي از اشكال رايج خشونت عليه زنان در اماكن عمومي، مزاحمت هاي خياباني به ويژه از نوع جنسي است. اين نوع از مزاحمت ها به صورت شايعي در اغلب محيط هاي خارج از خانه از جمله خيابان، پارك، سينما و غيره اعمال مي شوند و پيامدهاي جبران ناپذيري اعم از آسيب هاي جسمي و روحي بر روي زنان بر جاي مي گذارند. هدف از پژوهش حاضر، واكاوي ابعاد پنهان اين نوع از مزاحمت هاي جنسي در اماكن عمومي از ديد زناني است كه با اين مسئله مواجهه شده اند. مشاركت كنندگان اين پژوهش را 18 نفر از دانشجويان دانشگاه هاي تهران در محدوده سني 23 تا 37 سال تشكيل مي دهند كه از طريق نمونه گيري هدفمند انتخاب شده اند. نظريه فمينيستي، نظريه كليشه ها و نظريه سبك زندگي روزمره نيز براي افزايش حساسيت نظري به كار گرفته شدند. اين پژوهش با رويكرد كيفي انجام و در آن از روش مصاحبه عميق فردي و بحث گروهي متمركز استفاده شده است. يافته هاي اين پژوهش در 4 طبقه اصلي شامل «الگوهاي مزاحمت»، «تاثير مولفه هاي بيروني»، «نحوه مواجهه» و «احساس ناامني» طبقه بندي شدند.  براساس يافته هاي تحقيق از جمله مكان هايي كه احتمال وقوع مزاحمت هاي خياباني زياد است مي توان به فضاهاي خلوت شهري در كنار اماكن شلوغ اشاره كرد كه به يك ميزان براي زنان خطرآفرين هستند و در زنان ايجاد دلهره، ترس، اضطراب و غيره مي كنند. همچنين مالش گري، خودارضايي در ملاء عام و عورت نمايي از جمله اشكال جديد مزاحمت هستند كه بيشتر توسط مردان ميان سال و پيرمردان اتفاق مي افتند.