تفكر خودكشي تا اقدام ( مطالعه اي پديدارشناسانه )

پژوهش حاضر به دنبال توصيف تجربه و درك از تفكر خودكشي وجهان پديداري در نزد سربازان است. اين پژوهش يك مطالعه كيفي با رويكرد پديدارشناسي است. جامعه مورد نظر سربازان درحال خدمت درسال 1399 بود كه به دليل حساسيت نظامي با روش نمونه‌گيري هدفمند وگوله برفي انجام شدواز بيان نام پادگان خاص پرهيزشده است. پس از مصاحبه با 8 سرباز پاسخ هاي افراد به اشباع رسيد. جمع آوري اطلاعات با استفاده از مصاحبه نيمه‌ساختاريافته انجام شدكه براي سنجش روايي و پايايي داده‌هاي كيفي، از درگيري پيوسته، مشاهده مداوم، ذهنيت پيش رونده در مصاحبه استفاده شد. در مراحل تحليل به 2 مقوله اصلي و 7 مقوله فرعي رسيديم. مقولات هدف وانگيزه، ترس، حس تنهايي وجدايي از خانواده زيرمجموعه مقوله اصلي سطح فردي قرارگرفتند. مقولات حس اجبار داشتن، تحقير شدن،عدم تطابق منزلت، نبود حامي مالي وعاطفي زير مجموعه مقوله اصلي سطح كنش قرارگرفتند. نتايج نشان داد شرايط و مسائلي در دوران سربازي وجود دارد كه در ابتدا تفكر خودكشي را پديد مي‌آورد و تداوم اين مسائل اقدام به خودكشي را منجر مي‌شود. براساس بررسي‌ها مي‌توان نتيجه گرفت برخي امور احتمال تغييرندارند، ولي اموري از قبيل آموزش مهارت حل مسئله، تغيير در شيوه‌ي اجراي قوانين، بومي سازي پذيرش سربازها و در نهايت تغيير نگرش به سرباز مي‌تواند تفكر خودكشي را كه پيش نياز اقدام به خودكشي است كاهش دهد.