بررسي ارتباط توانمندي روانشناختي با عملكرد و رضايت شغلي ماماهاي شاغل در بيمارستان هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهر مشهد

زمينه و هدف: توانمندي روانشناختي بازتابي از درك كاركنان در مورد كنترل محيط كاري مي باشد و از نظر رواني نيروي ايجادكننده انگيزش بوده كه توان عملكردي آنها را افزايش ميدهد. اين متغير در برخي از مشاغل سنجيده شده است، اما با توجه به متفاوت بودن شرايط شغلي مي تواند نتايج مختلفي داشته باشد. ﻟﺬا اين مطالعه با هدف ﺗﻌﯿﯿﻦ ارتباط توانمندي روانشناختي با عملكرد و رضايت شغلي در ﻣﺎﻣﺎﻫﺎي ﺷﺎﻏﻞ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺎي علوم پزشكي مشهد انجام شد. روش ها: اين مطالعه ي توصيفي همبستگي با مشاركت 85 ماما انجام شد. داده هاي مطالعه از طريق فرم اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه هاي توانمندي روانشناختي اسپريتزر، رضايت شغلي مينه سوتا وعملكرد شغلي پترسون جمع آوري گرديد. تجزيه و تحليل اطلاعات در نرم افزار spss نسخه 19 و با استفاده از آزمون هاي كولموگروف اسميرنوف، ضريب همبستگي اسپيرمن، رگرسيون، كروسكال واليس و من ويتني انجام شد. سطح معناداري P كمتر از0.05 منظور گرديد. نتايج: ميانگين سني افراد شركت كننده در مطالعه 8/1 ±33/31 بود. بين توانمندي روانشناختي، رضايت شغلي و عملكرد شغلي به ترتيب ارتباط مستقيم و معناداري وجود داشت (p 0/001 , rs=0/491)، (p 0/001 , rs=0/6). همچنين بين رضايت شغلي و عملكرد شغلي ارتباط مستقيم و معنادار مشاهده گرديد (p 0/001 , rs=0/6). از بين تمام مولفه هاي توانمندي روانشناختي، تنها متغير احساس معناداري و مؤثر بودن با تغييرات نمرات رضايت شغلي و عملكرد شغلي رابطه معني داري داشت. نتيجه گيري: توانمندسازي روانشناختي، احساس معناداري و مؤثر بودن به عنوان پيشبين هايي براي رضايت و عملكرد شغلي بودند. تلاش براي بهبود توانمندسازي پرسنل و در نظر گرفتن راهكارهايي براي افزايش احساس معناداري و مؤثر بودن مي تواند يك استراتژي ارزشمند توسط مديران در نظر گرفته شود.