نقش ميانجي خودفراروي در رابطه بين استرس ادراك‌شده با كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران

مقدمه: پرستاران ساعت هاي طولاني كار مي‌كنند و تقاضاي فزاينده اي كه براي خدمات بخش سلامت وجود دارد مي تواند بر سلامت رواني و كيفيت زندگي شان اثر بگذارد. اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي خودفراروي در رابطه بين استرس ادراك‌شده با كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران انجام شد.   روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي دولتي و خصوصي شهر بيرجند در سال 1399 (795=N) بود. نمونه پژوهش شامل 440 نفر از پرستاران بود. شركت‌كنندگان به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به مقياس استرس ادراك‌شده، خرده مقياس خود فراروي پرسشنامه شخصيت و منش و پرسشنامه كيفيت زندگي حرفه‌اي پاسخ دادند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري و به كمك نرم‌افزارهاي آماري SPSS22 و LISREL8.8 تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه مسير مستقيم استرس ادراك‌شده به خودفراروي منفي و معني‌دار (0.01 p) و به كيفيت زندگي حرفه‌اي مثبت و معني‌دار (0.01 p) معنادار است. مسير مستقيم خودفراروي به كيفيت زندگي حرفه‌اي منفي و معني‌دار بود (0.01 p) معني‌دار است. به‌علاوه مشخص شد كه مسير غيرمستقيم بين استرس ادارك شده و كيفيت زندگي حرفه‌اي از طريق خودفراروي معني‌دار است (0.01 p).  نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش از نقش ميانجي خودفراروي در رابطه بين استرس ادراك‌شده با كيفيت زندگي حرفه‌اي حمايت مي‌كند. اين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه خودفراروي مي‌تواند نقش غيرمستقيم معني‌داري در كاهش اثرات منفي استرس ادراك‌شده بر كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران بگذارد.