نقش ميانجي سازگاري رواني در رابطه بين پردازش شناختي با علائم استرس پس از سانحه و ترس از عود در بيماران مبتلابه سرطان

مقدمه: سرطان به عنوان عامل اصلي مرگ و مير و مانع مهم براي افزايش اميد به زندگي در بسياري از كشورها در جهان است. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي سازگاري رواني در رابطه بين پردازش شناخت با علائم استرس پس از سانحه و ترس از عود در بيماران مبتلابه سرطان بود.روش كار: در قالب يك طرح همبستگي از بين بيماران 18 تا 60 سال مبتلابه يكي از انواع سرطان‌هاي (پستان، خون و دستگاه گوارش) مراجعه كننده به بيمارستان‌ها و مراكز خدمات درماني شهر تهران در شش‌ماهه دوم سال 1400 با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس 200 نفر انتخاب و به مقياس پردازش شناختي تروما، چك ليست PCL-5، مقياس ترس از عود سرطان و مقياس سازگاري با سرطان پاسخ دادند. يافته‌ها در چارچوب مدل‌سازي معادلات ساختاري و با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS26 و 4 SmartPLS مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج به‌دست‌آمده از مدل‌سازي معادلات ساختاري حاكي از رابطه منفي معنادار بين پردازش شناختي با PTSD (0.001 P=؛ 11.84=T؛473/-0=β)، پردازش شناختي با ترس از عود (0.001 P=؛ 10.52=T؛462/-0=β)، سازگاري با PTSD(0.001 P=؛ 11.84=T؛496/-0=β) و سازگاري با ترس از عود (0.001 P=؛ 11.12=T؛0.493-=β) بود. همچنين رابطه بين پردازش شناختي با سازگاري (0.001 P=؛ 34.52=T؛0.753-=β) مثبت و معنادار بود. افزون بر اين، متغير سازگاري با سرطان در رابطه بين پردازش شناختي با PTSD و پردازش شناختي با ترس از عود نقش ميانجي جزئي داشت. نتيجه گيري: سازگاري با سرطان در رابطه بين پردازش شناختي با علائم PTSD و ترس از عود نقش ميانجي جزئي ايفا كرد. از اين رو، برنامه هاي مداخله آتي بايد به آسيب هاي شناختي مرتبط با سرطان و همچنين علائم PTSD و ترس از عود در درمان بيماران مبتا به سرطان توجه بيشتري داشته باشند.