اثربخشي آموزش پيشگيري از خودكشي بر واكنش پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي

مقدمه: در پاسخ به افزايش روزافزون ميزان خودكشي و اقدام مجدد به خودكشي در جهان كه آز آمار قابل توجهي برخوردار است؛ توجه و تمركز روي توسعه و اجرا مداخلات پيشگيري كننده از خودكشي افزايش يافته است. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش پيشيگيري از خودكشي بر واكنش پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي بود. روش كار: اين پژوهش به صورت نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه درمانجويان اقدام كننده مجدد به خودكشي در سال 1400 در شهرستان مهاباد در محدوده سني 20 تا 34 سال بودند كه از اين جامعه تعداد 40 نفر بر اساس روش نمونه گيري دردسترس و منطبق با معيارهاي ورود و خروج انتخاب شده و در دو گروه مداخلهو  كنترل هر گروه 20 نفر جايگرين شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسنامه سلامت اجتماعي كييز (2004)، مقياس افكار خودكشي بك (1976) و پرسشنامه واكنش پذيري شناختي ون در دوئز و ويليامز (2003) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيره انجام شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه برنامه آموزش پيشگيري از خودكشي بر واكنش پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي تأثير دارد (0/05 P). در واقع برنامه آموزش پيشگيري از خودكشي باعث كاهش واكنش پذيري شناختي و افكار خودكشي و افزايش سلامت اجتماعي در آن ها مي شود.  نتيجه گيري: بنابراين برنامه آموزش پيشگيري از خودكشي به عنوان روش درماني در كاهش خودكشي و بهبود سلامت اجتماعي اين افراد پيشنهاد مي گردد.