رابطه جاودانگي و آخرت باوري با معناي زندگي انسان

جستجوي جاودانگي، يكي از ويژگي هاي ذاتي و اصيل انسان است. طلب كمالات مادي و معنوي ديگر نيز در راستاي محقق ساختن ميل ناميرايي انسان است. اما پديده مرگ مهم ترين مانع تحقق ميل جاودانگي انسان در اين جهان است؛ زيرا با مرگ، اميد انسان به ناميرايي در اين جهان مادي برباد مي ‌رود. بنابراين اگر انسان تنها متعلق جاودانگي خود را اين جهان مادي بداند، با پديده مرگ، دچار ياس و نااميدي شده و معناي زندگي خود را از دست مي ‌دهد. چنين انساني تنها ممكن است احساس معنا داشته باشد، اما در حقيقت زندگي او معنايي ندارد. درپاسخ به اين مشكل، مهم ترين راه كار، آموزه آخرت باوري است، يعني باور به اينكه مرگ، پايان زندگي انسان نيست، بلكه متعلقِ حقيقي جاودانگي آدمي در جهان ديگري محقق شدني است، كه عالَم آخرت ناميده مي‌ شود. به كمك اين آموزه، نه تنها حس جاودانگي انسان معناي اصيل خود را مي‌ يابد، بلكه او به مرگ، بعنوان مقدمه ضروري ورود به عالَم جاويدانِ آخرت خوش ‌آمد گفته و خود را براي زندگي سعادتمندانه در آن مهيا مي‌ سازد. پس، آموزه آخرت باوري، ضمن تضمين متعلق واقعي حس جاودانگي طلبي آدمي در جهان ديگر، زندگي دنيوي او را معنادار و هرگونه ياس و نااميدي را از او دور ساخته است و به رنج ‌ها، سختي ‌ها و خوشي ‌هاي او معنا داده و شوق پرواز به سوي عالم جاويدان را در او شعله‌ ور مي سازد. بنابراين، آخرت باوري شرط لازمِ حس جاودانگي و معناداري زندگي انسان است. در اين مقاله، ضمن تحليل خصوصيات جاودانگي طلبي انسان، ارتباط آن با آخرت‌ باوري و نقش آن دو در معنادار ساختن زندگي انسان تبيين و تحليل خواهد شد.