مقايسه اثربخشي «گروه درماني مبتني برشفقت» و «واقعيت درماني گروهي» بر تعامل والد-كودك در مادران داراي فرزند درخودمانده

مقدمه: خانواده‌هاي كودكان درخودمانده به شدت تحت تأثير عوامل گوناگون بر تعامل والد كودك هستند. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي گروه درماني مبتني برشفقت و واقعيت درماني گروهي بر تعامل والد كودك در مادران داراي فرزند درخودمانده است. روش كار: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و 3 ماه بعد پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل تمام مادران داراي فرزند درخودمانده سطح يك بود كه در نيمه دوم سال 1397 به 8 مركز مشاوره و روان درماني كودكان درخودمانده در شهر تهران مراجعه كرده بودند. مراكز به روش در دسترس انتخاب شدند. از ميان آن ها 45 تن به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به روش تصادفي و با قرعه كشي در 2 گروه مداخله و 1 گروه كنترل قرار گرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعيت شناختي، مقياس رابطه والد كودك (Child Parent Relationship Scale) بود. روايي محتواي ابزار به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. پس از اجراي 8 جلسه90 دقيقه اي گروه درماني مبتني برشفقت و واقعيت درماني گروهي براي گروه هاي مداخله، داده ها در نرم افزار اس پي اس اس نسخه 24 تحليل شد.  يافته ها: گروه درماني مبتني برشفقت و واقعيت درماني گروهي در تعامل والد كودك در مادران داراي فرزند درخودمانده  اثربخش بودند (P 0/01). بين اثربخشي بر زير مقياس نزديكي و نمره كلي رابطه والد كودك تفاوت وجود داشت (P 0/01). نتيجه گيري: گروه درماني مبتني برشفقت و واقعيت درماني گروهي بر تعامل والد كودك در مادران داراي فرزند درخودمانده اثربخش بودند. پيشنهاد مي شود، درمانگران از گروه درماني مبتني برشفقت و واقعيت درماني گروهي را براي تقويت و اصلاح رابطه والد كودك، كودكان در خودمانده استفاده نمايند.