شبكه اي كردن پليمر كاپرولاكتون با بنزوئيل پراكسايد به روش حرارتي براي ساخت ماسك هاي پرتودرماني

موضوع تحقيق: پرتو درماني خارجي يك روش اصلي براي درمان سرطان است. براي اين كه پرتو هاي ساطع  شده تنها به سلول هاي سرطاني تابيده شوند، از ماسك هايي جهت تثبيت بدن بيمار در موقعيت مناسب استفاده مي شود تا در هنگام پرتودرماني پرتو هاي تابيده شده به بافت هاي سالم بدن بيمار نرسد. با توجه به ويژگي هاي منحصربه فرد اين ماسك  ها، براي توليد آن ها بايد از مواد مناسب پليمري استفاده شود كه در ابتدا استفاده از انواع پليمرهاي گرمانرم مورد بررسي قرار گرفته است. روش تحقيق: در ادامه پليمر كاپرولاكتون به عنوان ماده اصلي مورد استفاده براي ساخت ماسك پيشنهاد شده است. اين ماده به علت استحكام كششي پاييني كه دارد به تنهايي براي كاربرد مورد نظر مناسب نيست، به همين علت ماده مورد نظر با درصد هاي مختلف از ماده بنزوئيل پراكسايد (BPO) پخته شد تا در اثر ايجاد اتصالات عرضي در پليمر مورد نظر، استحكام كششي آن افزايش يابد. خواص نمونه هاي پخت شده با كمك آزمون هاي درصد ژل شدگي، حافظه شكلي، استحكام كششي تك جهته و نمودار هاي DSC مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اصلي: با افزايش ماده BPO، درصد ژل شدن و حافظه شكلي نمونه هاي پخت شده افزايش يافت. تمامي نمونه هاي پخت شده درصد بازگشت شكلي بالايي داشتند كه بالاترين آن ها متعلق به نمونه هاي شامل 2 و 3 درصد وزني از BPO بود. با بررسي نمودارهاي آزمون استحكام كششي، مشاهده شد كه با افزايش مقدار BPO از 0.5 تا 2 درصد وزني در نمونه  هاي پخت  شده، استحكام كششي در نقطه شكست تا 10 مگاپاسكال افزايش يافت. نمونه پخت شده پلي كاپرولاكتون با 2 درصد وزني از BPO و نمونه ماسك ارفيت هر دو داراي بازگشت شكلي  %94 و استحكام كششي در نقطه شكست 10 مگاپاسكال بودند كه از اين لحاظ شباهت بالايي به يكديگر داشتند. در نهايت آميزه پلي كاپرولاكتون با 2 درصد وزني از BPO براي ساخت ماسك پرتودرماني پيشنهاد شده است.