تحليل پياده مداري شهري در بافت مركزي شهر تهران با رويكرد آينده‌پژوهي

حركت پياده به عنوان يكي از قديمي ترين، اقتصادي ترين و سالم ترين شيوه هاي جابجايي انسان در فضاي شهري محسوب مي شود. هدف اين رويكرد سالم سازي و فراهم آوردن تسهيلات حركت پياده به صورت مطمين و كارآمد مي باشد. از اين رو به يكي از محورهاي اصلي برنامه ريزي و طراحي شهري تبديل شده است. به اين ترتيب، پژوهش حاضر با هدف ارزيابي و قابليت سنجي شبكه معابر جهت پياده مداري شهري بر پايه الگوي توسعه پايدار شهري با رويكرد آينده پژوهي صورت پذيرفت. در اين تحقيق براي گردآوري اطلاعات از روش كتابخانه‌اي و ابزار پرسشنامه استفاده گرديده است. جامعه آماري تحقيق خبرگان، متخصصين و كارشناسان مرتبط با موضوع تحقيق در شهر تهران مي‌باشد. نمونه تحقيق با استفاده از روش پنل دلفي با نمونه‌گيري هدفمند20 نفر انتخاب گرديد. به منظور تحليل داده‌ها از نرم افزار MICMAC و Scenario Wizard استفاده شده است. بر اساس نتايج حاصل از تحقيق حاضر مشخص گرديد كه شاخص هاي پوشش گياهي، مقياس انساني، تجهيزات فضاي شهري، كفسازي و سطوح، مشاركت اجتماعي، پيوستگي مسير، تنوع فرم و كالبد و تناسبات بصري بيشترين اثرگذاري را در پياده مداري شهر تهران دارند. در ادامه نيز وضعيت پياده مداري شهري در آينده با استفاده از سناريونگاري مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از سناريونگاري نشان داد كه در محتمل ترين حالت پيش رو وضعيت پياده مداري شهر تهران بوسيله كاشت درختان و افزايش پوشش گياهي، افزايش توجه به مقياس انساني، افزايش كمي و كيفي تجهيزات فضاي شهري، افزايش كيفيت و كميت كفسازي معابر، افزايش سطح مشاركت اجتماعي، توجه به پيوستگي در مسيرها، افزايش تنوع متناسب فرم و كالبد و افزايش تناسبات بصري افزايش مي يابد كه اين امر مستلزم توجه بيش از پيش به ارتقاء جذابيت هاي فضاهاي شهري در جهت تشويق به افزايش قابليت پياده مداري شهري مي باشد.