بهينه‌سازي فضايي ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در زمينه دسترسي و پوشش خدماتي (مطالعه موردي: زابل)

امروزه مكان گزيني بهينه ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني يكي از ضروريات مهم در زمينه كارآمدي و واكنش به‌موقع مديريت شهري به مخاطرات احتمالي است. روش‌هاي بهينه‌سازي فضايي به دليل ويژگي‌هاي خاص فضايي و مكاني مسائل مرتبط با تسهيلات شهري كاربرد گسترده‌اي در اين زمينه دارند. از عمده‌ترين اين موارد مي‌توان به روش‌هاي مبتني بر ميان يابي و حداكثر پوشش خدماتي اشاره كرد. شهر زابل در وضعيت موجود داراي دو ايستگاه آتش‌نشاني عملياتي است كه به دليل وسعت زياد شهر و توسعه فيزيكي سريع آن، توانايي پاسخ‌گويي مطلوب به حوادث و اتفاقات شهري را ندارد ازاين‌رو نيازمند تجديدنظر جدي و افزايش تعداد ايستگاه‌ها تا حد مطلوب است. تحقيق حاضر از لحاظ روش‌شناسي توصيفي، ازلحاظ هدف كاربردي و مبتني بر مطالعات كتابخانه‌اي و بررسي‌هاي ميداني است. اين پژوهش با تكيه‌بر سناريو نگاري يك مدل بهينه‌سازي فضايي چندهدفه را ارائه مي‌نمايد كه اهداف مرتبط با حد ميانه و حداكثر پوشش خدماتي در زمينه استقرار ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در شهر زابل را باهم تركيب كرده و درنهايت با استفاده از روش بهينه‌سازي پارتو شدت بهبود دسترسي با فرض مقادير مختلف q (تعداد ايستگاه آتش‌نشاني) را نمايش مي‌دهد. يافته‌هاي حاصل از سناريو هاي پژوهش نشان داد كه با افزايش تعداد معيني از ايستگاه ‌ها در بخش‌هاي مختلف شهر، دسترسي با شدت‌هاي متفاوتي بهبود پيدا مي‌كند، براي مثال با فرض استقرار تعداد 6 ايستگاه در فواصل مشخصي نسبت به هم ديگر، دسترسي در مقايسه با وضعيت موجود تا 9 درصد بهبود پيدا مي‌كند و در صورت افزايش اين تعداد تا 12 مورد دسترسي تا 60 درصد ارتقا پيدا مي‌كند.