ارائه الگوي بهينه چيدمان مجتمع هاي مسكوني با تاكيد بر كاهش پديدۀ جزيرۀ گرمايي (نمونۀ موردي: مجتمع هاي مسكوني ميان مرتبۀ شهر شيراز)

در ﻧﯿﻢ ﻗﺮن اﺧﯿﺮ، ﺑﻪ وﯾﮋه در ﮐﻼن ﺷﻬﺮﻫﺎي ﮐﺸﻮر ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﯽروﯾﻪ ﻣﺠﺘﻤﻊﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ رواج ﺑﯿﺸﺘﺮي ﯾﺎﻓﺘﻪاﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻓﺰاﯾﺶ دﻣﺎي ﻫﻮاي ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻮﻣﻪ ﺷﻬﺮ و ﻣﻨﺎﻃﻖ روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪاﺳﺖ. از آنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮم ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﺠﺘﻤﻊﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ در اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻂ آﺳﺎﯾﺶ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﯾﯽ را اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﺪف دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ آﺳﺎﯾﺶ ﺣﺮارﺗﯽ و ﮐﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﭘﺪﯾﺪه‌ ﺟﺰﯾﺮه‌ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ در ﻓﻀﺎي اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻣﺠﺘﻤﻊﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻣﯿﺎنﻣﺮﺗﺒﻪ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اراﺋﻪ ﻓﺮم ﺑﻬﯿﻨﻪ ﻣﺠﺘﻤﻊﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺑﺮاي ﺷﻬﺮ ﺷﯿﺮاز ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. از اﯾﻦ رو ﻓﺮﺿﯿﻪ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﻓﺮم ﻣﺠﺘﻤﻊﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ و ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻋﻮاﻣﻞ اﻗﻠﯿﻤﯽ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮ آن ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در ﺗﻌﯿﯿﻦ و اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻂ آﺳﺎﯾﺶ ﺣﺮارﺗﯽ ﺑﯿﺮوﻧﯽ در ﻓﻀﺎي ﺑﺎز ﺷﻬﺮي دارد، ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪاﺳﺖ. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ، روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻫﺪف از ﻧﻮع ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﮐﺎرﺑﺮدي و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ روشﺷﻨﺎﺳﯽ، روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻤﯽ اﺳﺖ. ﻟﺬا ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ دو راﻫﺒﺮد اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي از ﯾﮏ ﺳﻮ و ﺳﻨﺠﺶ ﮐﻤﯽ، ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﻧﺮم اﻓﺰار ﻧﺴﺨﻪ Envi-met 4 Basic از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪهاﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺷﺶ اﻟﮕﻮي ﻣﺘﻔﺎوت ﻓﺮم در ﺷﻬﺮ ﺷﯿﺮاز ﭘﺮداﺧﺘﻪاﺳﺖ. از اﯾﻦ رو دادهﻫﺎي دﻣﺎﯾﯽ 12 ﻇﻬﺮ 1ﺗﯿﺮ ﻣﺎه 1397 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﻘﻼب ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﺒﻨﺎي ارزﯾﺎﺑﯽ و ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﺳﺖ. ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻣﻮرد ﺳﻨﺠﺶ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﻣﺘﻐﯿﺮﻫﺎي اﺻﻠﯽ آﺳﺎﯾﺶ ﺣﺮارﺗﯽ ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ، دﻣﺎي ﻫﻮا، رﻃﻮﺑﺖ ﻧﺴﺒﯽ و ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد و دﻣﺎي ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺗﺎﺑﺸﯽ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﺎﮐﯽ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻼنﻫﺎي ﺧﻄﯽ و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﻣﻨﻈﻢ در 3 ﻣﻌﯿﺎر دﻣﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، رﻃﻮﺑﺖ ﻧﺴﺒﯽ و ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد ﻣﻄﻠﻮبﺗﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدهاﻧﺪ. ﭘﻼنﻫﺎي ﻣﺮﮐﺰي ﺗﮏ ﻋﻨﺼﺮي و ﻣﺮﮐﺰي ﭼﻨﺪ ﻋﻨﺼﺮي داراي رﻓﺘﺎر ﻣﺸﺎﺑﻪ و در رده‌ ﺑﻌﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻄﻠﻮبﺗﺮﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮم ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ در دﻣﺎي ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺗﺎﺑﺸﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﻼن ﻣﺮﮐﺰي ﺗﮏ ﻋﻨﺼﺮه اﺳﺖ.