تحليل عدالت فضايي در برخورداري از تسهيلات شهري با استفاده از مدل هاي كمي، فضايي و خودهمبستگي موران (منطقه مورد مطالعه: اصفهان)

با افزايش رشد جمعيت، فقدان مراكز خدمات كافي و آشفتگي در توزيع و مكان يابي تسهيلات شهري، مسايل عمده اي هستند كه شهرها با آن روبه رو هستند. . چشم انداز توسعه فضايي، نمايانگر عدم تعادل هاي فضايي تمركز جمعيت و نابرابري در برخورداري از كاربري خدمات و تسهيلات شهري در مناطق 15 گانه شهر اصفهان است. در راستاي چنين ضرورتي رعايت عدالت فضايي و دستيابي به فرصت هاي برابر از اولويت هاي اساسي در اين مناطق پانزده گانه مي باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسي و تعيين نحوه‌ تخصيص و تمركز منابع و خدمات شهري با تأكيد بر رويكرد نابرابري فضايي در مناطق پانزده مي باشد. نتايج نشان داد مناطقي كه از نظر برخورداري در سطح بسيار خوب قرار داشتند شامل منطقه (1 و 3)، مناطقي با برخورداري نسبتا خوب شامل مناطق (8، 2، 9، 13، 5، 6 و 10) و مناطقي با برخورداري ضعيف شامل مناطق (2، 15، 4 و 12) مي باشند و براي پراكنش مكاني خدمات و تسهيلات مناطق پانزده گانه شهر اصفهان از الگوي خود همبستگي موران استفاده شد. در حالي كه نتايج براساس اين الگو نشان داد كه ميزان ضريب موران براي مراكز خدمات درماني و بهداشتي عدد 0.034492 درصد را نشان داد. اما براي مراكز خدماتي ميزان اين نوع شاخص عدد 0.294227 درصد بدست آمد و الگوي پراكنش آن به حالت خوشه اي توزيع شد. ميزان ضريب موران براي مراكز تجاري و اقتصادي برابر عدد 0.032551 درصد بوده است و الگوي پراكنش خود همبستگي مكاني اين نوع خدمات به صورت تصادفي توزيع يافته است و ميزان ضريب موران آن 0.032551 درصد بدست آمد و الگوي پراكنش خود همبستگي مراكز حمل و نقل كه به صورت خوشه اي در منلطق پانزده گانه شهر اصفهان توزيع شده و ضريب موران آن عدد 0.22551 درصد را نشان داد.