ارائه مدل تعيين‌كننده‌هاي حس تعلق به مكان در بافت تاريخي شهرهاي بندري حاشيه خليج فارس (مورد: بندر لنگه)

حس تعلق به مكان از اركان اصلي پايداري بافت‌هاي تاريخي طي دوره‌هاي گذشته تاكنون بوده است. ضعف و يا كاهش حس تعلق به مكان به عنوان يك چالش ريشه‌اي و پنهان، علاوه‌بر آسيب‌هاي اجتماعي، روحي و جسمي، در بلند مدت موجب بي‌توجهي شهروندان به محيط شهر و حتي فضاها و مسائل كلان‌تر اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي سياسي و ... مي‌شود. از اين‌رو شناسايي عوامل موثر بر حس تعلق به مكان در بافت‌هاي تاريخي از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. هدف پژوهش كمي و كاربردي حاضركه با تركيبي از روش‌هاي توصيفي ـ تحليلي و علي و با رويكرد مدلسازي معادلات ساختاري انجام گرفته است، شناسايي تعيين‌كننده‌هاي حس تعلق به مكان در بافت تاريخي شهر بندر لنگه است. جامعه آماري پژوهش را كليه سرپرستان خانوار ساكن در بافت تاريخي تشكيل مي‌دهد كه از ميان آن‌ها 190 نفر به عنوان نمونه آماري برآورد شده و به صورت كاملاً تصادفي مورد پرسشگري قرار گرفته‌اند. ابزار اصلي پژوهش براي گردآوري داده‌هاي ميداني، پرسشنامه محقق ساخته است كه روايي و پايايي آن با طي نمودن فرايندهاي مربوطه، تأييد شده است. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزارهاي SPSS و Amos Graphic استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان داد وضعيت كلي حس تعلق به مكان با ميانگين 4.022 بالاتر از حد متوسط است. نتايج مدل ساختاري تعيين‌كننده‌هاي حس تعلق به مكان نشان داد مدل ساختاري طراحي شده قابليت برازش بالايي دارد و توانسته است 75 درصد واريانس متغير وابسته را تبيين نمايد. در مدل ساختاري مذكور اثر كل چهار متغير مدت اقامت، وضعيت درآمد، دسترسي به خدمات و امكانات رفاهي ـ تفريحي و سرمايه اجتماعي به‌ترتيب با مقادير 0.402، 0.379-، 0.342 و 0.308، به لحاظ آماري معني‌دار بوده است و متغير امنيت با اثر كل 0.167، اثر آماري معناداري بر حس تعلق به مكان نداشته است.