نقش بهره مندي از فضاهاي شهري در ازدياد تحرك و اثر آن در كاهش نرخ مرگ و مير (نمونه موردي پارك‌هاي شهري مشهد)

حضور در فضاهاي شهري و افزايش تحرك، نقش مهمي در سلامتي دارد. از جمله مهمترين فضاهاي شهري موثر در اين حوزه، پاركها هستند. طراحي مناسب و پراكنش منطقي اين فضاها، در تحرك شهروندان اثرگذار بوده و اين فرض مطرح است كه افزايش تحرك، تاثير مستقيمي بر كاهش ميزان مرگ و مير دارد. براي آزمون اين فرض، تحقيق كنوني در شهر مشهد و در ارتباط با بهره مندي از پاركها و فضاهاي سبز به انجام رسيد. اين بررسي به شيوه توصيفي و تحليلي و به صورت طولي از اواسط سال 1387 آغاز و تا پاييز سال 1397 در شهر مشهد به انجام رسيد. داده هاي مورد نياز به وسيله پرسشنامه و از نمونه اي به حجم 800 نفر كه به چهار گروه مختلف تقسيم شده بودند، گردآوري شد. داده‌هاي گردآمده با استفاده از آماره هاي توصيفي و استنباطي تجزيه و تحليل گرديد. نتايج نشان داد بيشترين مراجعه به پاركها در شعاع 500 متري اتفاق افتاده و نرخ مرگ و مير افرادي كه از پاركها استفاده نموده و از تحرك لازم در اين فضاها برخوردارند، 50 درصد كمتر از سايرين است. همچنين مشخص شد كه اگر عدم تحرك به سه برابر افزايش پيدا كند، ميزان مرگ و مير چهار برابر شده و چنانچه طول زمان يكجانشيني از 10 دقيقه به 40 دقيقه برسد، خطر مرگ و مير به دو برابر افزايش مي يابد. بنابراين، برنامه ريزان شهري بايستي در تامين و پراكنش فضاهاي سبز به نحوي عمل نمايند كه شهروندان با طي حداقل فاصله، به اين مراكز دسترسي داشته و تجهيزات و طراحي ها به شكل باشد كه آنان را به تحرك بيشتر وادار نمايد.