مقايسه تأثير هشت هفته تمرين تداومي و تناوبي بر شاخص‌هاي سرمي محور هورمون رشد/فاكتور رشد شبه‌انسولين-1 و عملكرد هوازي مردان جوان فعال

تحقيق حاضر به بررسي تأثير 8 هفته تمرين تداومي و تناوبي شديد بر شاخص‌هاي سرمي محور GH/IGF-1 و عملكرد مردان جوان فعال مي‌پردازد. در اين مطالعه نيمه‌تجربي، 20 مرد جوان (25-18 ساله) انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه همگن تمرين تداومي (10= n) و HIIT (10= n) جايگزين شدند و در يك دوره تمريني هشت‌هفته‌اي شركت كردند. فعاليت اصلي گروه تمرين تداومي شامل 30 تا 50 دقيقه دويدن تداومي با شدت 50-70 درصد ضربان قلب ذخيره (HRR) بود. تمرينات گروه HIIT سه دوره با چهار تكرار و 15-30 ثانيه دويدن با شدت 85-95 درصد HRR در هر تكرار بود. خون‌گيري از تمام آزمودني‌ها در سه مرحله پيش‌آزمون، بلافاصله پس از جلسه اول و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين انجام گرفت.بررسي‌ها نشان داد كه پس از يك جلسه تمرين تداومي يا HIIT مقدار IGF-1 تام به‌طور معناداري در هر دو گروه كاهش يافته (0/0001=P،F2،36=21/63)، درحالي ‌كه غلظت سرمي GH به‌طور معنا‌داري در هر دو گروه افزايش يافته است (0/04=P). افزون‌بر اين پس از 8 هفته، هيچ‌يك از شيوه‌هاي تمريني تغييري در غلظت IGF-1 تام ايجاد نكرد (0/78=P)؛ اما غلظت GH در هر دو گروه افزايش يافت (0/001=P). همچنين غلظت IGF-1 آزاد پس از 1 جلسه و 8 هفته تمرين در هر دو گروه به‌صورت معناداري افزايش يافت (0/001=P). در مقابل، ALS در آزمون مرحله سوم در هر دو گروه كاهش معنا‌داري داشته است (0/001=P) و مقادير IGFBP3 در هيچ‌يك از دو گروه تغيير نكرد (0/64=P). همچنين افزايش VO2max در هر دو گروه معنا‌دار بود (0/001=P)، ولي اين افزايش در گروه HIIT بيشتر بود (P=0/032و F1،17=5/49). به‌نظر مي‌رسد استفاده از هر دو شيوه تمريني تداومي و تناوبي مي‌تواند سازگاري‌هاي مثبتي در راستاي بهبود استقامت قلبي-عروقي و تندرستي فرد ايجاد كند، ولي با در نظر گرفتن مواردي مثل افزايش IGF-1 آزاد و VO2max، تمرينHIIT روش مناسب‌تري است.