تأثير تمرينات هوازي حين دياليز بر شاخص پايي- بازويي (ABI)، كيفيت زندگي و كفايت دياليز بيماران همودياليزي

مقدمه: بيماري شريان محيطي، بخش مهمي از عوارض بيماري مزمن كليه را تشكيل مي‌دهد. اندازه‌گيري شاخص پايي-بازويي (ABI) معتبرترين روش تشخيص اين بيماري است. بر اساس بررسي‌ها فعاليت بدني مي‌تواند با تأثير بر عملكرد عروق و كارايي همودياليز، بر وضعيت جسماني و كيفيت زندگي بيماران همودياليزي تأثير بگذارد. در پژوهش حاضر، تأثير تمرين هوازي حين همودياليز بر شاخص پايي- بازويي، كيفيت زندگي و كفايت دياليز بررسي شد. روش پژوهش: در اين پژوهش 30 بيمار همودياليزي (با ميانگين سن 4.02± 56 سال) از مراكز درماني دياليز، انتخاب شدند. بيماران به دو گروه تمرين (15 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند. گروه تمرين در دورۀ 12 هفته‌اي تمرين هوازي (ركاب‌زني در حالت درازكش) حين دياليز شركت كرد، اما گروه كنترل روال عادي درمان را سپري كرد. پيش و پس از پايان دورۀ تمريني، داده‌هاي مربوط به اندازه‌گيري متغيرها جمع‌آوري شد و تجزيه‌وتحليل آماري به‌وسيلۀ نرم‌افزار Spss صورت گرفت. يافته‌ها: بين ميانگين شاخص پايي-بازويي (0.018=P)، كفايت دياليز (0.004=P)، كيفيت زندگي مرتبط با سلامتي (0.000=P)، عملكرد بدني (0.000=P)، روابط (0.000=P) و كيفيت خواب (0.006=P) گروه تمرين و كنترل در پيش و پس از مداخله تفاوت معنا‌داري وجود داشت. همچنين بين تغييرات شاخص پايي-بازويي و كيفيت زندگي (0.05=P) و بين كفايت دياليز و كيفيت زندگي (0.025=P) ارتباط معنا‌داري وجود دارد. با اين حال بين شاخص پايي-بازويي و كفايت دياليز ارتباط معنا‌داري مشاهده نشد (0.920=P). نتيجه‌گيري: تمرين هوازي حين همودياليز تأثير معناداري بر كاهش شاخص پايي-بازويي، افزايش كفايت دياليز و كيفيت زندگي بيماران دارد. ازاين‌رو اين نوع تمرين مي‌تواند به‌عنوان راهبرد مهم در كاهش بيماري قلبي و بهبود كيفيت زندگي بيماران استفاده شود.