اثربخشي طرحواره درماني بر ولع مصرف مواد غذايي، انعطاف‌پذيري شناختي و سوگيري توجه به مواد غذايي در افراد مبتلا به اختلال پرخوري

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر ولع مصرف مواد غذايي، سوگيري توجه به مواد غذايي و انعطاف‌پذيري شناختي در افراد مبتلا به اختلال پرخوري انجام گرفت. روش: اين پژوهش به‌صورت آزمايشي و با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل انجام گرفت. جامعه اين پژوهش شامل افراد مبتلا به اختلال پرخوري شهر اميديه بودند كه با استفاده از پرسشنامه پرخوري گورمالي، پرسشنامه سلامت عمومي و مصاحبه باليني بر اساس ملاك‌هاي DSM-5 40 نفر از آن‌ها به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. آزمودني‌هاي انتخاب‌شده به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. پيش‌آزمون با استفاده از پرسشنامه ولع، پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي و ابزار محقق ساخته سنجش سوگيري توجه به مواد غذايي انجام شد. مداخله شامل 10 جلسه طرحواره درماني بود. داده‌ها با به‌كارگيري نرم‌افزار SPSS نسخه 23 با روش تحليل كوواريانس چند متغيره تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج اين تحقيق نشان داد كه طرحواره درماني بر سوگيري توجه به مواد غذايي، انعطاف‌پذيري شناختي و ولع مصرف مواد غذايي در افراد مبتلا به پرخوري تأثير معناداري داشته است. نتايج بدست آمده در پيگيري 45 روزه پس از مرحله پس‌آزمون پايدار ماند. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مي‌توان اين‌گونه نتيجه‌گيري نمود كه طرحواره درماني مي‌تواند به‌عنوان يك روش درماني مؤثر در افراد مبتلا به اختلال پرخوري بكار رود.