اثربخشي درمان فعال‌سازي رفتاري بر انعطاف‌پذيري شناختي و افسردگي در بيماران با سابقه جراحي قلب

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان فعال سازي رفتاري بر انعطاف پذيري شناختي و افسردگي در بيماران با سابقه جراحي قلب انجام شد. روش: پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون - پس‌آزمون يا گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل همه بيماران قلبي جراحي شده در بيمارستان‌هاي قلب شهر تبريز بود.  بر اين اساس حدود 60 نفر در دو گروه 30 نفري شامل گروه آزمايش (30=N) و گروه كنترل (30 =N)  و  به  روش در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي استاندارد افسردگي بك، استير و براون (1996) و  پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي دنيس و واندر وال (2010) استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيره درمان فعال‌سازي رفتاري بر افسردگي (p 0/05) و انعطاف‌پذيري شناختي (p 0/01)  و مولفه هاي آن از جمله جايگزين ها (p 0/05)، كنترل (p 0/01)، جايگزين هايي براي رفتارهاي انساني (p 0/05)،  موثر مي باشد. بنابراين استفاده از درمان فعال سازي رفتاري بر افسردگي و انعطاف پذيري شناختي و مولفه هاي آن از جمله جايگزين ها، كنترل و جايگزين هايي براي رفتارهاي انساني گروه آزمايش تاثير معناداري داشته است. نتيجه‌گيري: گروه درمان فعال سازي رفتاري باعث كاهش افسردگي و افزايش انعطاف پذيري شناختي و مولفه هاي آن از جمله جايگزين ها، كنترل و جايگزين هايي براي رفتارهاي انساني آن در بيماران جراحي قلب شده مي باشد.