اثرتمرين مقاومتي-هوازي بر رشد تارهاي عضلاني، تستوسترون سرم و گيرنده هاي آندروژني عضله نعلي موش هاي صحرايي نر با رده هاي سني مختلف

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرينات مقاومتي–هوازي بر رشد تارهاي عضله نعلي، سرم تستوسترون و گيرنده‌هاي آندروژني عضله موش‌هاي صحرايي نر با رده‌هاي سني مختلف مي‌ باشد.30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار كودك 2 هفته اي 1/6+30/4 (10=n)، جوان 6 هفته اي 2/7+152/5 (10=n) و سالمند 96 هفته اي 16/7+324 (10=n) در دو گروه تمرين و كنترل قرار گرفتند. كه گروه تمرين بعد از يك هفته آشنايي در برنامه 6 روز تمرين در هفته به طور متناوب يك روز مقاومتي و يك روز هوازي به مدت 6 هفته شركت كردند. موش‌ها 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني بيهوش و بعد از خونگيري كشته و عضله دو قلو و نعلي استخراج شدند. همچنين سرم خون جداسازي شد و سپس غلظت تستوسترون خون به روش الايزا، رشد عضلاني توسط ميكروسكوپ نوري و بيان ژني گيرنده هاي آندروژني عضله نعلي به روش Real Time PCR اندازه‌گيري گرديد. جهت معنادار بودن تفاوت بين گروه ها از تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. سطح معني داري 05 / 0 p در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد سطح مقطع تارهاي عضلاني گروه هاي تمرين كودك (0/001=p)، جوان (0/003=p) و سالمند (0/001=p) نسبت به گروه‌هاي كنترل بيشتر بود. بين تستوسترون سرم گروه تمرين و كنترل رده سني كودك تفاوت معني داري وجود نداشت (0/6=p). در حالي‌كه تستوسترون سرم گروه‌هاي تمرين در هر دو رده سني جوان (0/008= p) و سالمند (0/001=p) بيشتر از گروه‌هاي كنترل بود. همچنين در بيان گيرنده‌هاي آندروژني، تفاوت معني‌داري بين گروه‌هاي تمرين و كنترل كودك (0/3=p)، جوان (0/3=p) و سالمند (0/8=p) مشاهده نشد. تمرين مقاومتي - هوازي مي تواند با افزايش غلظت تستوسترون باعث هايپرتروفي عضلاني در سنين مختلف گردد. تمرين مقاومتي– هوازي مي تواند باعث تسريع در فرايند رشد گرديده و همچنين از آتروفي عضلاني در سالمندي جلوگيري نمايد.