اثر تعاملي تمرين هوازي و مصرف بربرين كلرايد بر بيان TGF-β وSmad4 بافت قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي شده با STZ

هدف: ديابت منجر به فيبروز قلبي شده كه با پيشرفت بيماري بدتر مي‌شود و به كارديوميوپاتي ديابتي منجر مي‌شود. در ا ين مطالعه اثر فعاليت ورزشي هوازي (AT) همراه با بربرين كلرايد (BR) بر بيان TGF-β وSmad4 بافت قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي بررسي شد. روش شناسي: تعداد 32 موش صحرايي نر ويستار (17/03±276/09 گرم، 10 هفته‌اي) به طور تصادفي به چهار گروه (8=n): ديابت (DM)، ديابت -بربرين (BRDM)، ديابت-تمرين هوازي (ATDM)، ديابت-تمرين هوازي-بربرين (ATBRDM)، تقسيم شدند. ديابت با تزريق استرپتوزوتوسين القا شد. گروه‌هاي تمرين به مدت شش هفته برنامه تمرين هوازي فزاينده (18-10 متر در دقيقه، 40-10 دقيقه در روز، پنج روز در هفته) را روي تردميل انجام دادند. بربرين كلرايد (mg/kg/day 30) يك بار در روز به صورت خوراكي با گاواژ خورانده شد. در پايان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع‌آوري شد. سطوح بيان ژني TGF-β و TGF-β به روش real- time PCR اندازه‌گيري شد. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA در سطح معني‌داري p 0.05 آزمون شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه AT، BR و تركيب AT-BR در موش‌هاي ديابتي باعث كاهش معني‌دار در ميزان TGF-β1 (0/0001=p) وSmad4 (0/0001=p) بافت قلب شد. همچنين كاهش معني‌داري در ميزان اين شاخص‌ها در گروه ATBRDM نسبت به BRDM و ATDM مشاهده شد (p 0.05).نتيجه‌گيري: AT و BR با بهبود نشانگرهاي فيبروز بافت قلب، يك استراتژي موثر براي بهبود فيبروز قلبي در موش‌هاي ديابتي با STZ مي‌باشد. علاوه بر اين، AT و BR اثر هم‌افزايي محافظتي قلبي را براي كاهش نشانگرهاي فيبروز قلبي نشان داد.