تاثير پلي مورفيسم MCT1 A1470T بر قدرت عضلاني در ورزشكاران مرد استقامتي، سرعتي و قدرتي

هدف: ژنتيك، تمرين و تغذيه سه فاكتور كليدي تاثير گذار بر سطح عملكرد جسماني ورزشكاران مي باشند. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير پلي‌مورفيسم MCT1 A1470T (rs 1049434) بر يك تكرار بيشينه قدرت عضلاني در ورزشكاران جوان گروه قدرتي سرعتي و استقامتي در دو آزمون پرس‌سينه و اسكات‌اسميت بود. روش كار: 49 ورزشكار جوان تمرين كرده مرد با ميانگين سني (24/5±22/24سال)، قد (178/8±57/91سانتي متر)، وزن (75/13±32/31كيلوگرم) و شاخص توده بدن (3/26±23/54كيلوگرم برمترمربع) با ملاك هاي ورودي به اين پژوهش راه يافتند. قدرت عضلاني طي يك جلسه با استفاده از آزمون يك تكرار بيشينه در دو قسمت بالاتنه (آزمون پرس سينه) و پايين تنه (اسكات سميت) براي هر آزمودني محاسبه شد. از روش ARMS-PCR براي تعيين ژنوتيپ نمونه ها استفاده شد. آناليز آماري با استفاده از هاردي وينبرگ و آنواي يكطرفه انجام شد. يافته‌ ها: تفاوت معني داري در قدرت عضلاني 1RM آزمون اسكات اسميت در ورزشكاران بين ژنوتيپ هاي مختلف مشاهده شد ( F=51/3 ، p =0/038 ) ورزشكاران قدرتي با ژنوتيپ AA قدرت عضلاني كمتري نسبت به ورزشكاران با ژنوتيپ TT يا AT داشتند ((p 0.05 ) . تفاوت معني داري بين ژنوتيپ AT و ژنوتيپ TT وجود نداشت. در قدرت عضلاني بالاتنه تفاوت معني داري بين ژنوتيپ ها مشاهده نشد ( p 0.05 ). نتيجه گيري: ورزشكاران قدرتي داراي ژنوتيپ TT يا AT قدرت عضلاني پايين تنه بالاتري نسبت به ژنوتيپ AA دارند.