اثر 8 هفته تمرين استقامتي بر سطوح سرمي فاكتور رشدي فيبروبلاست1 و مقاومت انسولين در زنان ديابتي نوع 2

زمينه و هدف: فاكتور رشد فيبروبلاست 1(FGF1)، يك پلي پپتيد غير گليكوزيله شده است كه توسط ماكروفاژها توليد مي شود و در فرايند هاي مختلف فيزيولوژيكي نظير تنظيم هموستاز گلوكز نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر تمرين استقامتي بر تغييرات سطوح سرمي فاكتور رشدي فيبروبلاست1 و مقاومت انسولين پلاسما در زنان ديابتي نوع 2 بود.مواد و روش‌ها: 22 زن ديابتي به طور تصادفي به دو گروه كنترل (10 نفر) و تجربي (12 نفر) تقسيم شدند. گروه تمرين هشت هفته تمرين استقامتي با شدت 65 تا 80 درصد حداكثر ضربان قلب را به مدت 30 تا 45 دقيقه اجرا كردند. قبل از اجراي پروتكل تمريني و 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين نمونه جمع آوري شد. سطوح سرمي FGF1 و انسولين پلاسما با روش الايزا و غلظت گلوكز با روش گلوكز اكسيداز  اندازه گيري و با استفاده از آناليز كوواريانس بين گروه ها مقايسه شد. ارتباط بين متغير ها با آزمون همبستگي پيرسون سنجيده شد.نتايج: نتايج نشان دادكه انجام تمرين استقامتي، باعث افزايش معني دار سطوحFGF1 سرم 0/01 P و كاهش معني دار انسولين پلاسما 0/01 P گلوكز پلاسما (0/01=P) و شاخص مقاومت به انسولين 0/01 P شد. همچنين بعد از انجام هشت هفته تمرين استقامتي، بين ميزان تغييرات FGF1 و انسولين پلاسما(0/02=P) و مقاومت به انسولين (0/05=P) همبستگي معني دار وجود داشت. . 37/2 درصد از تغييرات HOMA-IR با تغييرات FGF1 سرم قابل پيش بيني بود.نتيجه‌گيري: به طور كلي نتايج نشان داد FGF1 فاكتوري تمرين پذير است و بخشي از اثرات مفيد تمرين استقامتي در بهبود ديابت بوسيله تغييرات سطوح سرمي FGF1 واسطه گري مي شود.