معرفي مدلي كيفي براي آموزش شهروندي در مخاطرات محيطي با تكيه بر گرندد تئوري (مطالعۀ موردي: آتش‌سوزي بزرگ)

فاجعۀ فرو ريختن ساختمان مرتفع پلاسكو در مركز تهران، همۀ مردم ايران را در بهتي عظيم فروبرد. شدت واقعه هرچند با ابعاد فاجعۀ يازدهم سپتامبر نيويورك قياس‌پذير نيست، به لحاظ شكلي و نحوۀ ريزش ساختمان در افكار عمومي جهان، همان فضاي وحشتناك و بهت‌آور را تداعي كرد. پيش‌بيني مي‌شود كه با آموزش شهروندان مي‌توان خسارات اين‌گونه حوادث را كاهش داد. هدف تحقيق حاضر معرفي مدلي براي آموزش شهروندي در مخاطرات محيطي (بحران‌هاي آتش‌سوزي بزرگ) با تكيه بر گرندد تئوري است. توسعۀ كمّي فعاليت‌هاي پژوهشي در جوامع دانش‌بنيان و توسعه‌يافته و در حال توسعه روندي دائمي و مستمر است و تنوع در روش‌هاي مختلف پژوهشي نيازمند رويكرد جديدي از روش‌ها و مدل‌هاي تحقيقاتي است. بنابراين رويكرد تحقيق حاضر از نوع كيفي است. ابزار تحقيق حاضر مصاحبه بود كه از پنل نخبگان جمع‌آوري شد. نخبگان انتخاب‌شده در اين پژوهش فرماندهان آتش‌نشاني و آسيب‌ديدگان درگير در بحران ساختمان پلاسكو بودند كه از بين آنها 15 نفر به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. براساس نتايج مهم‌ترين مقوله‌هاي استخراج‌شده، نوآوري شرايط توسعۀ آموزش و پيشگيري، مشاركت، فعاليت‌هاي آموزشي، اثربخشي دوره‌هاي آموزشي در آتش‌سوزي بزرگ و پيامدهاي آن است. طراحي هر طرح جامع آموزش عمومي، فرايندي مشاركتي است كه حاصل آن را مي‌توان در وجود سيستم كنترل و حفاظت مدون در برابر حريق ديد. آموزش شهروندي عمومي و افزايش آگاهي مردم از طريق آموزش شهروندي كوتاه‌مدت، آموزش از طريق رسانه‌هاي عمومي مانند راديو، تلويزيون، روزنامه‌ها و بروشورهاي محلي را مهم‌ترين نمودهاي فعاليت‌هاي پيشگيرانه از حريق دانست.