مروري بر پوشش‌هاي ضدخوردگي خودترميم‌شونده بر پايه رزين اپوكسي

رزين‌هاي اپوكسي به طور گسترده ايي به عنوان يك ماده پوششي براي حافظت از فلزات در كاربردهاي مختلف، به كار مي‌رود. ويژگي‌هايي نظير فرآيندپذيري بسيار خوب، مقاومت شيميايي عالي، عايق بودن خوب نسبت به الكتريسته و چسبندگي قوي رزين اپوكسي به مواد غير هم جنس موجب شده است اين مواد به طور گسترده در صنايع توليد پوشش مورد توجه قرار گيرند. پوشش‌هاي اپوكسي مستعد آسيب‌هايي نظير ميكروترك مي‌باشند. اين نوع آسيب‌ديدگي‌ها موجب ايجاد نقايصي در پوشش، افت ويژگي‌هاي ظاهري (زيبايي) و استحكام مكانيكي پوشش مي‌شوند. همچنين مسيرهايي براي تسريع ورود آب، اكسيژن و گونه‌هاي خورنده به سطح فلز ايجاد مي‌شود، در نتيجه خوردگي‌هاي موضعي در فلز رخ مي‌دهد. فرآيند ترميم قطعات ساخته شده از پوشش‌هاي پليمري زمان‌بر، گران قيمت و در بسياري از موارد امكان تشخيص آسيب و دسترسي به آن‌ها براي انجام ترميم غيرممكن مي‌باشد. از اين رو يافتن راه‌حلي به منظور ترميم خودكار ميكروترك‌ها بدون نياز به مداخله بشر و جايگزيني مواد جديد، بسيار حائز اهميت مي‌باشد. بنابراين، به دنبال پژوهش و تلاش‌هاي زيادي كه در اين زمينه انجام شده است، اين مهم با طراحي سامانه‌هاي هوشمند خودترميم شونده عملي مي‌گردد. رايج‌ترين روش تهيه پوشش‌هاي خودترميم‌شونده، ميكروكپسوله كردن عامل ترميم در پوسته‌هاي پليمري يا معدني و جااسازي ميكروكپسول‌هاي تهيه شده در ماتريس اپوكسي مي‌باشد. بررسي خاصيت خودترميمي در پوشش‌هاي اپوكسي با آزمون‌هاي طيف سنجي امپدانس الكتريكي و اسپري نمك انجام مي‌گيرد. در اين پژوهش، مطالعات انجام شده‌ در زمينه پوشش‌هاي اپوكسي خودترميم‌شونده، مرور خواهد شد.