بررسي تجربي تاثير عمليات سطحي مختلف بر رفتار شكست مود اول اتصال چسبي كامپوزيت - آلومينيوم

اتصال چسبي در مقايسه با روش هاي اتصال مكانيكي داراي توزيع تنش يكنواخت، عملكرد خستگي مناسب تر و اثر كاهش وزن بهتر مي باشد. برخي از خرابي‌ها در اتصال چسبي به دليل وجود آلودگي و زبري نامناسب در سطوح اتصال ايجاد مي‌شوند. در اين مطالعه تاثير عمليات سطحي مختلف بر رفتار مكانيكي اتصال چسبي كامپوزيت/آلومينيوم مود اول شكست و با استفاده از نمونه تيريكسرگيردار دولبه بررسي مي شوند. عمليات سطحي با سه روش پوسته‌كني، سنباده زني و ليزر براي چسبنده‌هاي كامپوزيتي و دو روش سنباده زني و ليزر براي چسبنده هاي آلومينيومي انجام شده است. در روش عمليات سطحي ليزري فاصله عرضي شيارها و قطره دايره ليزر ثابت و سرعت اسكن و توان دستگاه متغير در نظر گرفته شده است. زبري سنجي سطح چسبنده‌ها نشان دهنده افزايش زبري سطح تا مقدار مشخصي از چگالي انرژي ليزر مي باشد، اما بعد از آن بدليل ذوب شدن سطح چسبنده‌ها زبري كاهش يافته است. بررسي نتايج نشان دهنده افزايش 13.43% نرخ رهايي انرژي كرنشي بحراني مود اول شكست با استفاده از روش عمليات سطحي ليزر نسبت به روش سنباده‌زني و افزايش7.46% نرخ رهايي انرژي كرنشي بحراني مود اول شكست نسبت به روش پوسته كني مي باشد. همچنين بررسي سطح شكست اتصال نشان دهنده افزايش حالت شكست پارگي الياف در سطح اتصال با انتخاب درست پارامترهاي ليزر مي‌باشد كه باعث بهبود استحكام اتصال شده است.