نقش عكاسي مستند در دوران انقلاب و جنگ با تأكيد بر برخي از آراي جورج لوكاچ و آرنولد هاوزر

بيان مسئله: عكاسي مستند بر ساختارهاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي در بازتاب وقايع دوران انقلابِ 1357 و جنگ در برابر عراق با رويكرد‌هاي مستند اجتماعي، خبري و جنگ بسيار تأثيرگذار بوده و اين پژوهش به دنبال آن است كه چگونگي اين تأثيرات را بررسي كرده و تاريخچه‌اي تحليلي از موضوع عكاسي اين دو دوره در ايران به همراه نقاط قوت و نيز كاستي‌ها و محدوديت‌هاي آن ارائه دهد. هدف پژوهش: اين مقاله با هدف مطالعه رابطه عكاسي مستند و رويداد‌هاي اين دهه، چگونگي نقش عكاسي مستند بر سياست‌هاي قدرت حاكم را با استفاده از برخي آراي لوكاچ و هاوزر بررسي مي‌كند. روش پژوهش: روش تحقيقِ اين پژوهشِ كيفي، توصيفي-تحليلي و جمع‌آوري اطلاعات از طريق مرورِ ادبيات مكتوب چاپي و الكترونيكي است.نتيجه‌گيري: بررسي‌ها نشان مي‌دهد عكاسي مستند در اين دهه بر ساختارهاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي مؤثر بود و به نوبه خود تحت‌تأثير سياست‌ها و ايدئولوژي قدرت حاكم قرارگرفت. با استفاده قدرت حاكم از عكس‌ها، جهت اهداف تبليغاتي-سياسي، عكاسي مستند كاركردي نهادي و ايدئولوژيك پيدا كرد. با انسداد فضاي سياسي و اجتماعي، عكاسان نتوانستند روح زمانه خود را با تمامي ابعادش بازتاب دهند. مؤلفه‌هايي چون تأسيس انتشاراتي‌ها، چاپ كتاب‌هاي عكاسي، تأسيس رشته عكاسي، انتشار مجله عكس، برگزاري مسابقات، سالانه‌هاي عكاسي و نمايشگاه‌ها در پيشرفت عكاسي مستند مؤثر بودند و عواملي همچون انسداد فضاي سياسي-اجتماعي، سانسور و مميزي و عدم امنيت مانع پيشرفت آن بودند و عكس‌هايي كه در راستاي ايدئولوژي قدرت سياسي حاكم بود و يا از ايده‌آليسم‌هاي آن محسوب مي‌شدند مورد حمايت قرار مي‌گرفتند. مي‌توان گفت بر طبق مباحث ارائه شده، جريان عكاسي مستند در دوران انقلاب و جنگ به طور نسبي منطبق بر آراي مطرح شده‌ از لوكاچ و هاوزر مي‌باشد.