پديدارشناسي آموزه‌‏هاي شعر حافظ در فرايند يادگيري معماري براساس رويكرد ون منن

بيان مسئله: ساختار آموزش معماري امروز و آموزه‏هاي ارائه‌شده در اين نظام بيشتر به چگونگي ساخت كالبد معماري (محوريت كالبد) و آفرينشگري اثر معماري كوشيده كه اين موضوع منجر به اقتدار اَبَرهاي ساختگي و خودشيفتگي انسان معاصر شده است. معماري پديده‏ا‏ي محلي است كه ذات و ريشه آن را بايستي در انسان محلي و تجربه‏هاي زيسته آن جست‌و‌جو كرد. از اين‏رو اين پژوهش به‏دنبال پاسخ به چيستي آموزه‏هاي زيست‏شده شعر حافظ و پديدارشناسي تأثير اين تجربه‏ها در فرايند يادگيري معماري است. هدف پژوهش: هدف از اين پژوهش شناخت و بازانديشي تجربه‏هاي زيست‌شده انسان در ارتباط با خوانش شعر حافظ جهت ارتقاء آموزه‏هاي انسان‏ساز در فرايند يادگيري معماري است. روش پژوهش: به لحاظ مطالعات انساني به‌كار رفته، اين تحقيق، پژوهشي كيفي است كه با روش پديدارشناسي و رويكرد ون منن (توصيفي- تفسيري) يكي از جريان‏هاي فكري در حوزه تعليم و پرورش انسان؛ كوشيده است با عنايت به تجربه‏هاي زيست‌شده انسان در عالم شعر حافظ از‌طريق افرادي كه با ادبيات و شعر حافظ آشنايي دارند به‌عنوان مشاركت‏كنندگان تحقيق به جست‌و‌جوي آموزه‏هاي دروني و ذهني بپردازد. در روند پژوهش 18 آموزه اصلي از طريق مصاحبه با هشت نفر از متخصصين فلسفه، ادبيات، علوم انساني و معماري كه داراي تجربه زيست‌شده در عالم شعر حافظ بوده استخراج و سپس به كمك نرم‌افزار مكس كيودا ( MAXQDA) مضامين اصلي افقي‌سازي و جمع‌بندي شده است. نتيجه‌گيري: شعر حافظ به‌عنوان «فضاي ميانجي» پديده‏اي است كه هم به جنبه‏هاي ساخت انسان مي‏كوشد و هم تكنيك‏هاي برقراري روابط گسترده با ديگر پديده‏ها را ارائه مي‏دهد. نتيجه اين پژوهش در قالب مدل نهايي (دايره مينا) به معناي پالايشگري انسان و خود‌درماني جهت تغيير نگرش سلطه‏جويانه پديده‏هاي ايستا، چگونگي تعليم انسان و نگارش معماري از طريق تجربه‏هاي زيست‌شده حافظ با زبان استعاري ترسيم شده است.