تأثير فعاليت بدني بر سازگاري‌هاي ساختاري و عملكردي شرياني در انسان: مروري روايتي

زمينه و اهداف: تمرين هوازي و متناوب با شدت بالا سختي شريان را كاهش مي‌دهد، در حالي كه تمرين مقاومتي سبب افزايش و يا عدم تغيير در سختي شريان مي‌شود. با اين حال، مكانيسم مولكولي اين تأثيرات در روش‌هاي مختلف تمريني نامشخص است. از آنجايي كه وجود فنوتايپ خاصي با عنوان «قلب ورزشكار» پذيرفته شده است، اين مسئله كه سازگاري‌هاي عروقي ناشي از تمرين چگونه است، به درستي مشخص نشده و نتايج در اين زمينه متناقض است. هدف اين مقاله، مروري بر مطالعات انجام شده در خصوص تأثير تمرينات مختلف بر ساختار و عملكرد شريان و مكانيسم‌هاي احتمالي ايجاد اين سازگاري‌ها بود. روش بررسي: در اين مطالعه مروري روايتي براي يافتن مقالات مرتبط پايگاه‌هاي اطلاعاتي معتبر ملي و بين‌المللي با جستجوي كلمات كليدي، فعاليت ورزشي، استرس برشي، ضخامت و قطر شريان، سختي شريان و نيتريك اكسايد و معادل انگليسي آنها در بازه زماني 1985 تا 2021 ميلادي جستجو شدند و بررسي نهايي روي 48 مقاله مرتبط انجام گرفت. يافته‌ها: محققين در طي ورزش هوازي به يك رابطه مثبت در افزايش ويسكوزيته خون و افزايش نيتريك اكسايد و تسهيل در اتساع عروق و همچنين افزايش و يا عدم تغيير در سختي شريان به دنبال تمرينات مقاومتي دست يافتند. همچنين سازگاري‌هاي ساختاري موضعي مثل تغيير در قطر شريان در اندام‌هاي تحت تمرين و سازگاري‌هاي ساختاري سيستميك مثل تغيير در ضخامت در تمام شريان‌ها گزارش شده است. نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده از مطالعات حاضر نشان دادند سازگاريهاي عروقي ناشي از تمرين به نوع تمرين، شدت تمرين، مدت تمرين و اندام تحت تمرين بستگي دارد.