مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و نظم‌‌جويي فرآيندي هيجان بر خودكارآمدي بيماران مبتلا به بيماري ام‌اس

زمينه و اهداف: بيماري ام‌اس يكي از اختلالات مزمن و ناتوان كننده عصبي‌‌شناختي است كه بيماران مبتلا به آن به دليل نقص بدني از احساس امنيت و احساس خودكارآمدي پاييني برخوردارند. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و نظم‌جويي فرآيندي هيجان بر خودكارآمدي بيماران مبتلا به ام‌اس انجام شد. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري بود. 20 نفر از بيماران مبتلا به ام‌اس (داراي پرونده پزشكي در انجمن ام‌اس تهران در سال 1399) به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. گروه‌‌هاي آموزش به مدت سه ماه تحت درمان شناختي‌‌رفتاري و تنظيم هيجان قرار گرفتند اما گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفت. ميزان خودكارآمدي به‌‌وسيله پرسشنامه خودكارآمدي شرر قبل، بعد از مداخله و سه ماه بعد از مداخله اندازه‌‌گيري شد. در انتها داده‌‌ها با روش تحليل واريانس با اندازه‌‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد دو روش درمان شناختي-رفتاري و نظم‌‌جويي فرآيندي هيجان موجب افزايش خودكارآمدي بيماران گرديد (0.01 p). آزمون تعقيبي توكي نشان داد كه مداخله هيجان‌مدار در مقايسه با مداخله شناختي رفتاري در هر دو مرحله پس آزمون و پيگيري ميانگين بالاتري دارد كه در سطح اطمينان 95 درصد معني‌‌دار نبود. نتيجه‌گيري: مي‌‌توان نتيجه گرفت هر دو درمان شناختي-‌‌رفتاري و نظم‌‌جويي فرآيندي هيجان در بهبود خودكارآمدي بيماران مبتلا به ام‌اس مؤثر بود و مي‌‌توان از هر دو رويكرد در جهت كاهش مشكلات روان‌‌شناختي در اين بيماران استفاده كرد.