واكنش بالنگو شهري (Lallemantia iberica) و شيرازي (Lallemantia royleana) تلقيح شده به قارچ مايكوريزا در رژيم‌هاي متفاوت آبياري

هدف از اين مطالعه، بررسي واكنش بالنگو شهري (Lallemantia iberica) و شيرازي (Lallemantia royleana) تلقيح شده به قارچ مايكوريزا در رژيم هاي متفاوت آبياري بود. آزمايش به‌صورت اسپيلت پلات فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار اجرا شد. عامل اصلي، رژيم آبياري در سه سطح (آبياري پس از 30، 60 و 90 درصد تخليه آب قابل استفاده خاك) و تركيب فاكتوريل قارچ آربوسكولار مايكوريزا (كاربرد و عدم كاربرد) و گونه گياهي بالنگو (بالنگو شهري (L. iberica) و بالنگو شيرازي (L. royleana) به‌عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. كم آبياري در هر دوگونه باعث كاهش ويژگيهاي رشدي و محتواي كلروفيل، عملكرد دانه، كارايي مصرف آب، كلونيزاسيون ريشه و فسفر بذر، موسيلاژ بذر و محتوي روغن بذر شد؛ به‌طوري‌كه كمترين اين صفات در تيمار 90 درصد تخليه آب به‌دست آمد، امّا كاربرد مايكوريزا تأثير مثبت بر روي اين صفات در هر دو گونه گذاشت. در گياهان تلقيح شده هر دو گونه، ميانگين صفاتي چون عملكرد دانه، كلونيزاسيون ريشه، كارايي مصرف آب، فسفر بذر، موسيلاژ بذر و محتوي روغن بذر در تيمار آبياري پس از 60 درصد تخليه آب، بيشتر از ساير تيمارهاي آبياري بود. درصد كاهش عملكرد دانه در گونه شهري در پاسخ به محدوديت آب، بيشتر از بالنگوي شيرازي بود، امّا در گونه شيرازي به‌خصوص پس از كاربرد قارچ مايكوريزا نه تنها عملكرد دانه كاهش نيافت، بلكه ميزان كلونيزاسيون و كارايي مصرف آب، نيز افزايش يافت. به‌طور كلي، نتايج نشان داد كه كاربرد قارچ مايكوريزا مي تواند اثرات منفي تنش كم آبي را بر عملكرد بالنگو شهري و شيرازي كاهش دهد و سبب بهبود رشد و عملكرد آن ها شود.