تأثير الگوهاي بازشناسي اشياء در فرآيند ادراك بصري بر روي طراحي انسان محور (از منظر روان‌شناسي شناختي)

مسئله‌ اصلي پژوهش حاضر اين است كه حقايق و روابط الگوهاي بازشناسي اشياء را كه در فرايند بنيادين براي درك بصري نقش ايفا مي‌كنند جست‌وجو نمايد و اين الگوها را در منابع متفاوت علوم شناختي، به صورت خاص روان‌شناسي شناختي، بررسي كند. از همين رو مقاله‌ حاضر سعي دارد تا بفهمد آيا اين روابط تأثيري در طراحي انسان‌محور دارد؟ و اگر تأثيري دارد چه دستاوردي مي‌تواند در اين حوزه براي طراحان داشته باشد؟ اين پژوهش به صورت توصيفي-تحليلي انجام شده است و از نظر روش، كيفي است. پژوهش، با استناد به نظريات مطرح شده در حوزه‌ روان‌شانسي شناخت تلاش مي‌كند تأثير شناخت ادراك بصري بر طراحي انسان‌محور را جستجو نمايد. اين پژوهش بر اساس مطالعات ضمني و بر پايه‌ مستندات و نظريات متفاوت در حوزه‌ روان‌شناسي شناخت، ده پيشنهاد نهايي را براي طراحان ارائه مي‌دهد تا طراحان بتوانند بيش ازپيش طراحي خود را متناسب با توانايي‌هاي شناختي انسان انجام دهند. اين ده پيشنهاد اثبات كننده‌ي دو مطلب اساسي است. اول آنكه نشان مي‌دهد، دانش علوم شناختي مي‌تواند به طراحان كمك كند تا طراحي خود را متناسب با محدوديت‌هاي ذهني انسان انجام دهند. دوم، مي‌توان از اين نظريات دستاوردهايي استخراج كرد كه با توجه به اين دستاوردها به قوانيني كلي براي طراحي رسيد. در نهايت اين پژوهش به اين مي‌پردازد كه شناخت الگوهاي بازشناسي و در نظر گرفتن آن در طراحي، باعث ايجاد يكپارچگي بيشتر در ادراك طرح، درك سريع تر كاربر از روابط بصري و در نظرگرفتن ساختار كلي براي ايجاد تمايز بين شكل‌ها مي‌شود.