تحليل عوامل مؤثر برافزايش تاب‌آوري جوامع شهري در برابر همه‌گيري كرونا با رويكرد مديريت بحران‌اجتماع‌محور(مطالعه موردي: شهر زنجان)

همه‌گيري و شيوع گسترده ويروس كرونا با شتابي كم‌سابقه، زيست بشري و به‌طور خاص شهرها را در معرض يك مخاطره دشوار داده كه اين بار بيش از آسيب‌هاي موضوعي و موضعي، كليت و بقاي جوامع شهري را در تمام اركان آن، در معرض آسيب قرار داده است. مديريت بحران‌ اجتماع‌محور به‌عنوان روشي نوين در مديريت بحران به‌منظور مشاركت تمام اقشار جامعه در زمينه‌ي مخاطرات، اثرات بسزايي در كاهش آسيب‌پذيري و درنتيجه زمان پايداري در برابر بلايا در شهرها دارد لذا هدف پژوهش حاضر تحليل عوامل مؤثر برافزايش تاب‌آوري جوامع در برابر همه‌گيري كرونا با رويكرد مديريت بحران‌اجتماع‌محور است. اين پژوهش به لحاظ روش توصيفي-تحليلي و ازلحاظ هدف كاربردي است. شناسايي مؤلفه‌هاي پژوهش از طريق بررسي مباني نظري و تئوريك پژوهش و انجام تحليل دلفي با مشاركت متخصصين رشتة برنامه‌ريزي شهري در دانشگاه‌ها و مراكز پژوهشي به‌عنوان اعضاي پانل صورت گرفته است. براي گردآوري داده‌هاي موردنياز از روش كتابخانه‌اي و از روش پيمايشي به‌صورت پرسشنامه استفاده شد. در بخش تجزيه‌وتحليل از مدل تحليل عاملي تأييدي در قالب مدل‌سازي معادلات ساختاري در نرم‌افزار AMOS نوع مؤلفه‌ها با توجه به اثرگذاري و اثرپذيري بر ساير مؤلفه‌ها مورد تحليل قرار گرفت. تحليل ساختار ارتباطي عوامل مؤثر شناسايي‌شده با استفاده از تحليل عاملي تأييدي نشان مي‌دهد كه عوامل شناسايي‌شده داراي ارتباط ساختاري معنادار در خلق جوامع تاب آور در برابر كرونا در شهر زنجان مي‌باشد. نتايج همچنين نشان مي‌دهد كه عامل مشاركت و شبكه‌هاي اجتماعي (F1) با بار عاملي 0/89، عامل سرمايه اجتماعي (F2) با بار عاملي 0/88، دانش و مهارت‌ها (F3) با بار عاملي 0/85 و آگاهي (F4) با بار عاملي 0/75 بيشترين تأثير را در خلق جوامع تاب آور در برابر بيماري كرونا دارند.